Flag Counter

lunes, 28 de enero de 2019

ANTEPASADOS DE MI ESPOSA. PARTE 3.

Generación 16

34.484 Antao LemeHidalgo de Casa Real portuguesa. , nacido, Isla de Madeira, Portugal, Vereador; Juez Ordinario de Cámara de Sao Vicente, Brasil.. Padres: 68968 y/e  68969.
Nota :   Na época o filho mais velho herdava os títulos e os bens do pai e os mais novos ficavam “a ver navios”. Pelos mesmos motivos, mas sem trocar o nome veio da mesma Ilha da Madeira, bem antes, entre os anos de 1532 e 1544 Antão Leme para a Capitania de São Vicente para continuar no negócio de cana de açúcar. Veio, já viúvo de seu casamento em Funchal, com as mudas de cana mandadas buscar da Ilha pelo Cap. mor. D. Martim Afonso de Souza (1500-1571). Inicialmente instalou o “Engenho do Governador”, o depois famoso “Engenho de São Jorge dos Erasmos, em Santos. Antão residiu em São Vicente e como era alfabetizado, chegou a ser Juiz Ordinário da Câmara de Sâo Vicente em 1544. Frei Gaspar diz ter visto documento dele vereador em São Vicente em 1540.  

Fuentes :
persona: http://capitaodomingos.wordpress.com/antonio-leme/
... casado con...
... con:
  1. Pedro Leme II, nacido, Isla de Madeira,, fallecido en 1600, Sao Paulo, Brasil. Ver 17242.
... casado con...
... con:
  1. María de Faria. Ver 17247.
35.208 Lope Fernández de OcaranzaSeñor de la Casa de Ocaranza , nacido, Apotzaga, Donostia, España.
Nota :   Ambos cónyuges testaron en su casa solar el 19-I-1519.     Este linaje es guipuzcoano, y tuvo casa solar en la anteiglesia de Apózaga, jurisdicción de Escoriaza .En el último tercio del siglo XV vivía Lope Fernández de O., Señor de la casa solar armera de Ocaranza en la mencionada anteiglesia, que fué comprendido en la Real carta de amparo y defensa expedida en Valladolid el 7 de Noviembre de 1497 a favor de los vecinos del valle de Léniz designados en la misma, contra las exacciones del Duque de Nájera y sus criados. Contrajo matrimonio con doña Estibaliz de Arcaraso, y ambos cónyuges testaron en su casa solar el 19 de Enero de 1509 ante Juan Martínez de Echave, declarando que, a la vez que ellos, se casaron en trueque sus respectivos hermanos Pedro de Arcaros, Señor del palacio de Arcaraso, y doña Marina Fernández de O., por lo cual pertenecía a doña Estibaliz la legítima de esta última, e instituyeron herederos a sus hijos, confirmando al primogéntido la mejora de tercio y quinto que le fué hecha por contrato de capitulaciones matrimoniales. Esos hijos se llamaron: Juan Fernández de O. y Arcaraso, que sigue, Pedro Fernández de O. y Arcaraso, y María López de O. Juan Fernández de O. y Arcaraso fué Señor de la casa solar de Ocaranza y casó con doña Catalina de Eraña y Otálora (hija de Juan Ruiz de Eraña y de doña María López de Otálora y Galarza, Señores de Rañogoiti), naciendo de esa unión, entre otros: Juan Fernández de Ocaranza y Eraña, segundo del nombre, y Blas Fernández de O. y Eraña, esposo de doña María Ruiz de Zabala.  
... casado con...
35.209 Doña Estíbaliz Arcáraso, nacida, Apotzaga, Donostia, España.
... con:
  1. Juan, nacido en 1495, Apotzaga, Donostia, España. Ver 17604.
  2. Pedro.
  3. María.
... casado, Bolibar-Ugasua, Euskadi, España, con...
Nota :   Doña María López, casada en Bolibar-Ugasua con Juan Ruiz de Eraña, señor del solar de Eraña; fundadores del mayorazgo de esta casa; cuyos hijos fueron: Pedro, sucesor, casado con doña Isabel de Lazarraga Larrinzar, Catalina, casada con Juan de Ocaranza; Teresa, con Jorge de Marulanda; María Sánchez, con Domingo de Mendiola; María, con Juan de Mendiola; y Margarita y Marina cuyo estado no consta.  
... con:
  1. Doña Catalina Eraña y Otalora, nacida, Apotzaga, Donostia, España. Ver 17605.
... casado con...
... con:
  1. Francisco de Vergara y Ribera. Ver 17738.
... casado con...
... con:
  1. Beatriz de las Roelas Melgarejo. Ver 17739.
... casado con...
... con:
  1. Don Juan. Ver 17742.
... casado con...
... con:
  1. Doña Mencia de Sanabria y Calderón, nacida en 1533, Medellín, Badajoz, España, fallecida. Ver 17743.
35.488 Don Rodrigo de Vera. Padres: 70976 y/e  70977.
... casado con...
35.489 Doña Juana Tinoco. Padres: 70978 y/e  70979.
... con:
  1. Don Alonso de Vera y Aragón, nacido, Llerena, Extremadura, España, fallecido en 1537. Ver 17744.
  2. Pedro Vera.
  3. Isabel Vera.
  4. Catalina Vera.
Nota :   Regidor en la villa de Estepa por el estado noble de los hijodalgo.  
... casado con...
35.491 Doña Ana Martínez Cano, nacida, Écija, Sevilla, España. Padres: 70982 y/e  70983.
... con:
  1. Doña Luisa de Torres. Ver 17745.
... casado con...
... con:
  1. Don Hernandarias, nacido en 1500, Granada, España. Ver 17746.
... casado con...
... con:
  1. Pedro. Ver 17874.
35.750 Garci Sánchez de Arce, Curador.. Padres: 71500 y/e  71501.
... casado con...
... con:
  1. Sancha González de Arce. Ver 17875.
35.804 Martín de Santa Cruz, nacido, Toledo, Madrid, España.
Fuentes :
familia: Genealogía de Maria Antonia -Clyde- Feliciangeli Arias (GENEANET)., Familias Argentinas.
... casado con...
Fuentes :
familia: Genealogía de Maria Antonia -Clyde- Feliciangeli Arias (GENEANET)., Familias Argentinas.
... con:
  1. Juan (Pedro), nacido en 1510, Toledo, Madrid, España, fallecido. Ver 17902.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
35.825 Blanca Riquel. Padres: 71650 y/e  71651.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Alonso Riquelme, Caballero de la Orden de Calatrava, nacido, Jerez de la frontera, Andalucía, España. Ver 17912.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Brianda. Ver 17913.
... casado con...
... con:
  1. Eutropo Ponce de León. Ver 17914.
35.830 Rodrigo de Vera. Padres: 71660 y/e  71661.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Catalina de Vera y Zurita. Ver 17915.
35.832 ¿? Pérez de Irala. Padres: 71664 y/e  71665.
... casado con...
... con:
  1. Martín, nacido en 1470, Vergara, Guipúzcoa, España, fallecido en 1529 (a la edad de 59 años). Ver 17916.

Generación 17

68.968 Antônio LemeCaballero de la Casa de D. Joao II. , nacido posiblemente en 1440, Fuentes de Maya, Galicia, España, fallecido. Padres: 137936 y/e  137937.
Nota :   viveu na Ilha da Madeira, na Freguesia de Santo Antonio do Campo, na Quinta dos Lemes, junto à cidade do Funchal. Martim Leme que, com carta de recomendação do infante o duque dom Fernando (senhor da Ilha da Madeira) à câmara do Funchal, passou em 1483 para aquela ilha, e faleceu no Funchal, onde foi casado e deixou 2 filhos: -1 Antônio Leme, 2- JOÃO LEME.     ANTONIO LEME Filho de Martim Leme e de Leonor Rodrigues nasceu em Fuentes de Maya na Galícia por voltas de 1440 ou 1450. Morador de Brugge foi para Lisboa representando os interesses comerciais de seu pai. Comandou a urca, embarcação de guerra que seu pai preparara às próprias custas em Brugge para tomar parte na expedição real em 1471 empreendida por Afonso V contra o Marrocos. Esta expedição, comandada pessoalmente pelo rei e seu filho, o herdeiro da coroa, o futuro D.João II ocupou as fortalezas de Arzila e Tanger, bases da pirataria moura. Por este feito, Antônio foi armado cavaleiro da casa de D.João II, o que foi confirmado pelo pai, rei D.Afonso V. 'Casou com Catharina de Barros, a qual instituiu o morgado na vila da Ponta do Sol na dita ilha, f.ª de Pedro Gonçalves da Camara e de Izabel de Barros, n. p. de Pedro Gonçalves da Camara e de Joanna d'Eça, esta f.ª de João Fogaça e da camareira-mor da rainha d. Catharina mulher de d. João III; No sólo había entonces estos indicios, que en algún modo parecían razonables, pues no faltaba quien decía haber visto algunas islas, entre los cuales hubo un Antonio Leme, casado en la isla de la Madera, quien le contó que habiendo navegado muy adelante hacia Occidente había visto tres islas. El Almirante no se fió de lo que le decía, porque conoció, prosiguiendo la conversación, haber navegado a lo más cien leguas al Poniente, y podía engañarse, teniendo por islas algunas grandes rocas, que por estar muy lejos, no pudo distinguir; imaginaba también que estas podían ser las islas movibles, de que habla Plinio, cap. 97, libro II de su Historia natural, diciendo que en las regiones septentrionales el mar descubría algunas tierras cubiertas de árboles de muy gruesas raíces entretejidas, que lleva el viento a diversas partes del mar como islas o almadías; de las cuales, queriendo Séneca, lib. 3 de los Naturales, dar la razón, dice que son de piedra tan fofa y ligera, que nadan en el agua las que se forman en la India. De modo que, aunque resultase verdad que el dicho Antonio de Leme había visto alguna isla, creía el Almirante que no podía ser otra que alguna de las mencionadas, como se presume fueron aquellas denominadas de San Brandán, en las cuales, se refiere haberse visto muchas maravillas. Igualmente son mencionadas otras que están mucho más abajo del Septentrión. También hay por aquellas regiones otras islas que están siempre ardiendo; Juvencio Fortunato narra que se mencionan otras dos islas, situadas al Occidente y más australes que las de Cabo Verde, las cuales van sobrenadando en el agua.     '' ''' '''Otra fuente dice: Já no século XII esta família era de importância em Bruges, mas nos séculos seguintes tinha interesses importantes em Portugal. Maerten Lem (Martin Leme), mercador abastado, partiu em 1420 para Portugal. Vivia em Lisboa com a sua namorada Leonor Rodrigues e teve uma turma de crianças ilegítimas com ela. Dispunha dum grande talento comercial e obteve em 1456 do rei Dom Alfonso V o direito exclusivo à exportação de cortiça para os Países Baixos. Em 1464, 7 das suas crianças foram legitimadas pelo rei. Será que a sua contribuição financeira na luta contra os mouros teve a ver com isto ? Voltou a Bruges em 1471, com alguns dos seus filhos, entre eles Martin II e António. Martin II tornou-se Presidente da Câmara Municipal e António voltou a Portugal por navio, com um exército privado, para ajudar a combater os mouros em Arzila. Casou-se com Catarina de Barros e a família dedicou-se ao comércio do açúcar da Madeira, onde plantações de cana-de-açúcar (introduzida por Henrique o Navegador) se tornaram num sucesso. Entretanto a família era conhecida em Portugal como "Leme ' nome que ainda existe actualmente. O explorador famoso Fernão dias Pães Leme (1608-1681) faz parte da descendência do António. Ele consagrava-se ao descobrimento do interior do Brasil e ficou conhecido como o "caçador de esmeralda '. No Rio de Janeiro situa-se actualmente, entre a famosa praia Copacabana e o Pão de Açúcar, a praia chamada ... Leme '''  

Fuentes :
persona: http://capitaodomingos.wordpress.com/antonio-leme/ ; http://benjaminbueno.blogspot.com/2008/10/o-que-diz-o-genealogia-paulistana.htmlhttp://www.artehistoria.jcyl.es/cronicas/contextos/9070.htmhttp://stonedletters.blogspot.com/2012/01/de-familie-lem-van-brugge-via-madeira.html
... casado con...
68.969 Catarina de Barros. Padres: 137938 y/e  137939.
Nota :   Instituyó un morgado en villa Da Ponta do Sol en Isla de Madeira.  

Fuentes :
persona: Minas Gerais (Brazil). Direcção do Archivo publico mineiro, Universidade de São Paulo. Faculdade de Medicina e Cirurgia. Departamento de Anatomia, 1904
... con:
  1. Antao, nacido, Isla de Madeira, Portugal. Ver 34484.
Nota :   Juan; criado del Rey Católico y de su Cámara real. Fundó en 1540 la capilla de San Miguel con tres altares, en la parroquial de Aozaraza, y en 1546 el vínculo de la casa de Otálora. Casado con doña María de Zuazu, tuvo á doña Catalina y doña María, que murieron sin posteridad, aunque la última estuvo dos veces casada; en primeras nupcias con Hernando de Ibarra, señor de Jaolaza en Elgueta, y en segundas con don Sebastián Hurtado de Mendoza. 2.º Pedro, Abad de Otálora, sacerdote venerable, que falleció en 1560. 3.º Sancho López, que sigue esta línea. 4.º Martín Ruiz, cabeza de la rama 2.ª de que trataremos des - 5.º Doña Inés de Otálora, beata. 6.º Doña María Martinez, casada en Oñate con Francisco Mar - tinez de Asurduy. 7.º Doña Catalina, casada en Leniz con Juan Pérez de Sarda - neta, señor de la casa de Sardaneta; y 8.º Doña María López, casada en Bolibar - Ugasua con Juan Ruiz de Eraña, señor del solar de Eraña; fundadores del mayorazgo de esta casa; cuyos hijos fueron: Pedro, sucesor, casado con doña Isabel de Lazarraga - Larrinzar, Catalina, casada con Juan de Oca - ranza; Teresa, con Jorge de Marulanda; María Sánchez, con Do - mingo de Mendiola; María, con Juan de Mendiola; y Margarita y Marina cuyo estado no consta. 1.º pués. Martín Ruiz de Otálora III  
... casado con...
... con:
  1. Doña María López de Otalora y Galarza. Ver 35211.
... casado con...
... con:
  1. Ruy Díaz Ortíz Melgarejo. Ver 35478.
... casado con...
... con:
  1. Diego Rodríguez. Ver 35484.
70.976 Don Alonso García de Vera, nacido, Badajoz, España.
... casado con...
Nota :   Hija o nieta del Señor de Tamames. El matrimonio mudó su residencia a la villa de Llerena, donde fallecieron y están enterrTexte grasados.  
... con:
  1. Don Rodrigo de Vera. Ver 35488.
  2. Don Pedro de Vera, nacido, Llerena, España, fallecido en 1494, Llerena, España.
    Nota :   Pedro de Vera o Francisco de Vera, al igual que Rodrigo de Vera, fue padre de otro ALONSO DE VERA. Este Alonso de Vera, primo hermano del Alonso de Vera que se avecindó en Estepa, litigó y ganó Carta de Ejecutoria, en el año 1514, pasó a Indias y, al regresar, contrajo matrimonio en cuatro oportunidades. Casó por primera vez, en Valencia de la Fuente, sin sucesión; casó por segunda vez con una señora natural de Frejenal, sin sucesión; casó por tercera vez y fue padre de JUAN DE VERA, que fue clérigo, presbítero y capellán de la capellanía que los Vera tenían en la Iglesia Mayor de la villa de Llerena; casó por cuarta vez, y fue padre de: DIEGO DE VERA y de LEONOR DE VERA y ARAGON. Este Diego de Vera, fue padre de CATALINA DE VERA, mujer de Juan de Guzmán. Catalina de Vera prestó declaración en la Información del año 1614, oportunidad en la que declaró ser de más de 50 años y manifestó ser pariente en tercer grado, de Juan Alonso de Vera y Zárate.     AGI, OM-CABALLEROS_SANTIAGO, Exp. 8.802. Noticias tomadas de la declaración de doña Catalina de Vera, en el año 1614.  

    Fuentes :
    persona: http://descubrircorrientes.com.ar/2012/index.php/biografias/1795-r-s-t-u-v-x-y-z/torres-de-vera-y-aragon-juan-de/genealogia-de-juan-de-torres-de-vera-y-aragon/1323-genealogia-de-juan-de-torres-de-vera-y-aragon
  3. Don Francisco de Vera.
... casado con...
... con:
  1. Doña Juana. Ver 35489.
70.980 Don Antón Martín de Torres y Portugal, nacido, Jaén, España, Capitán..
Nota :   Hijo segundo de la Casa de los Señores de Villardonpardo y Escañuela, fue el primero que vino a la villa y fortaleza de Estepa, siendo frontera de moros, por haber muerto a un caballero en la ciudad de Jaén. Con el oficio de capitán, se halló en la toma de la ciudad de Alhama, con el Marqués de Cádiz, y con sus cuatro hijos y nietos, que traía en su compañía, la defendió.  
... casado con...
... con:
  1. Don Pedro Díaz de Torres. Ver 35490.
70.982 Don Martín CanoHijodalgo. , nacido, Mondoñedo , Galicia, España.
... casado con...
... con:
  1. Doña Ana Martínez Cano, nacida, Écija, Sevilla, España. Ver 35491.
... casado con...
... con:
  1. Pedro. Ver 35748.
71.500 Ruy Díaz de Arce, nacido en 1320, Arce, Santander, España.
... casado con...
... con:
  1. Garci Sánchez de Arce. Ver 35750.
71.648 Pedro Riquel. Padres: 143296 y/e  143297.
Fuentes :
persona: www.martin.romano.org, familia: http://www.familias-argentinas.com
... casado con...
... con:
  1. Bachiller Francisco. Ver 35824.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Blanca. Ver 35825.
71.656 Pedro Ponce de León, 1 Conde de Arcos, nacido en 1429, fallecido. Padres: 143312 y/e  143313.
... casado con...
71.657 María de Ayala. Padres: 143314 y/e  143315.
... con:
  1. Juan Ponce de León, Conde de Arcos 1448. Ver 35828.
71.660 Pedro de Vera, nacido, Jerez de la Frontera, Andalucía, España, fallecido en 1498, Conquistador, Gobernador y Capitan General de las Canarias de 1480 a 1489.. Padres: 143320 y/e  143321.
Nota :   Conquistador, Gobernador y Capitan General de las Canarias de 1480 a 1489''  

Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Rodrigo. Ver 35830.
... casado con...
... con:
  1. ¿?. Ver 35832.

Generación 18

137.936 Martim LemsGentilhombre. Hidalgo de la Casa Real. , nacido alrededor de 1410, Brugge, Condado de Flandres, Paises Bajos, fallecido, Comerciante. Hidalgo de la Casa Real.. Padres: 275872 y/e  275873.
Nota :   ' Martim Lems passou a Portugal por causa do comércio e se estabeleceu em Lisboa; foi tão magnânimo e de tal modo dedicado ao engrandecimento deste reino que montou por sua conta uma ursa (ou charrua) e nela mandou a seu f.° Antonio Leme com vários homens de lança e espingardas a auxiliar a expedição de el-rei d. Affonso em 1463 contra os mouros na África; em recompensa el-rei o tomou por fidalgo de sua casa. Não casou, porém teve de Leonor Rodrigues, mulher solteira, os seguintes filhos: 1-Antônio Leme 2- Luiz Leme 3- Martim Leme, Cavalheiro da Câmara do Imperador Maximiliano I. 4- Rodrigo Leme. Sem geração. 5- Catarina Leme que se casou 1.ª vez com Fernão Gomes da Mina e 2.ª vez com João Rodrigues Paes, contador-mor do reino. Com geração. 6- Maria Leme que se casou com Martim Diniz em Lisboa. ''  

Fuentes :
persona: http://capitaodomingos.wordpress.com/antonio-leme/ FOTOGRAFÍA: http://capitaodomingos.wordpress.com/0-o-antonio-leme-nobreza-brasoes-e-arvore-genealogica/
... casado con...
... con:
  1. Antônio Leme, nacido posiblemente en 1440, Fuentes de Maya, Galicia, España, fallecido. Ver 68968.
... casado con...
... con:
  1. Catarina de Barros. Ver 68969.
140.844 Don Juan Ruiz de OtaloraSeñor de Otalora , nacido alrededor de 1425, Léniz, País Vasco, España. Padres: 281688 y/e  281689.
Nota :   Fue Criado y Camarero del Rey Católico y de su Cámara Real. Recibió del Rey una espada usada por él, que quedó vinculada a la familia..     Señor de la misma casa, vecino de Leniz en 1461; testó en 1479.  
... casado con...
... con:
  1. Don Martín Rúiz de Otalora. Ver 70422.
140.846 Don Sancho López de Galarza, Banderizo. Alcalde de la tierra de Léniz en 1440 y 1452.. Padres: 281692 y/e  281693.
Nota :   Banderizo. Alcalde de la tierra de Léniz en 1440 y 1452.     En el centro, sobre la puerta de acceso, se sitúa el enorme escudo de armas barroco de la familia Otalora y Aiala-Galartza, fruto del matrimonio entre Don Martín Ruiz de Otalora con Catalina de Galartza. A la derecha, el escudo imperial situado bajo la ventana, es una muestra de la importancia que alcanzó esta familia en el siglo XVI. Se trata de un regalo del Rey Carlos I y su hijo, Felipe II, a Sancho de Otalora por los servicios prestados. La zona más palaciega del conjunto se encuentra, sin lugar a duda, en la fachada sur. El corredor de madera del piso principal confiere al edificio un carácter residencial, alejado de la función defensiva que originariamente tenían estas construcciones en la Edad Media.     Sancho López de Galarza Gortázar que fue Señor de la Casa de Galarza y de su torre en Arechabaleta, en sucesión paterna y Patrono de Galarza y Mendiola. Fundó tres mayorazgos (uno para cada hijo) el 26 de octubre de 1450 y testó el 6 de noviembre de 1477, con codicilo de 25 de septiembre de 1478. Casó con Teresa Díaz de Ayala, nieta del Canciller de Castilla Pedro López de Ayala (antepasado directo de los Gortázar por Munibe, por Manso de Velasco, por Allendesalazar y por Landecho)  

Fuentes :
persona: http://www.euskomedia.org/aunamendi/55624
... casado con...
... con:
  1. Doña Catalina de Galarza. Ver 70423.
... casado con...
... con:
  1. Don Pedro. Ver 70956.
141.914 Don Fernando Ortíz, fallecido en 1484.
... casado con...
... con:
  1. Doña Juana Ortíz Fernández de Fuentes. Ver 70957.
... casado con...
... con:
  1. Juan Rodríguez. Ver 70968.
142.992 Pedro González. Padres: 285984 y/e  285985.
... casado con...
... con:
  1. Pedro González de Aguero. Ver 71496.
143.296 Juan Riquel, nacido, Jerez de la Frontera, Andalucía, España, fallecido el 8 de septiembre 1419, Fojalneida, Granada, España.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Pedro. Ver 71648.
Nota :   Eran primos. Vecino de Jérez de la Frontera, procurador allí en 1496  

Fuentes :
persona: http://genealogiadelcheguevara.blogspot.com/2010/08/riquelme.html
... casado con...
... con:
  1. Fiel Ejecutor Hernando Riquel. Ver 71650.
... casado con...
... con:
  1. Pedro Ponce de León, 1 Conde de Arcos, nacido en 1429, fallecido. Ver 71656.
143.314 Pedro López de Ayala, Canciller de Castilla, nacido en 1332, fallecido en 1360 (a la edad de 28 años). Padres: 286628 y/e  286629.
... casado con...
... con:
  1. María de Ayala. Ver 71657.
143.320 Diego Gómez de Mendoza, nacido, Guadalajara, España, Alguacil Mayor de Jerez.. Padres: 286640 y/e  286641.
Nota :   Alguacil Mayor de Jerez.  

Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
143.321 María de Vera y de Vargas, nacida, Jerez de la Frontera, Andalucía, España. Padres: 286642 y/e  286643.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Pedro de Vera, nacido, Jerez de la Frontera, Andalucía, España, fallecido en 1498. Ver 71660.

Generación 19

275.872 Martin Lems, nacido, Brugge, condado de Flandres, Paises Bajos. Padres: 551744 y/e  551745.
Nota :   Os antepassados da Família Lem eram comerciantes de destaque na cidade de Bruges, hoje Bélgica. Naquela época, a cidade era uma importante metrópole do Condado de Flandes que ocupava parte do oeste da Alemanha, noroeste da França, Bélgica e Holanda.     Bruges, que na língua nativa é Brugge provavelmente vem da nome “Bryggja”, palavra de origem nórdica, talvez de algum dialeto antigo talvez usado por vikings, que significava “ancoradouro”, lugar onde se deixavam os barcos. Ironicamente essa cidade que fora fundada no século IX por vikings, mais tarde quando se tornou alvo de outros grupos desse mesmo povo, fora fortificada por Badwin, seu primeiro conde e governante, para proteger seus cidadãos das pilhagens dos seus “parentes ainda nômades e bárbaros”. Por essa descrição podemos afirmar que os “Lem” tem origem nessas tribos germânicas.     Devido a importância comercial daquele lugar, Bruges era um ponto onde se encontravam mercadores do mundo inteiro. Como Portugal se destacava no comércio marítimo, ali os portugueses também comercializavam os produtos que traziam em suas caravelas, tais como a especiarias, madeira e mais tarde, o açúcar da Ilha da Madeira, primeiro lugar a produzir o açúcar na Europa que depois foi implantado no nosso país, onde os Lemes se tornaram importantes donos de engenho, a começar pelo arrendamento do Engenho de S.Jorge dos Erasmos, depois a região de Campinas, fundada pelo descendente Francisco Barreto Leme, interior da província que virou o Estado de S.Paulo, Minas Gerais, etc.     Os Lem tinham suas próprias caravelas e por isso conseguiram do rei de Portugal o monopólio do comércio de cortiça por dez anos, franquia essa dada a Maerten Lem (Martin Lem) e talvez tenha sido isso o passo definitivo para que membros desse clã fossem mais tarde para Madeira e de lá vieram para o Brasil. Fato esse, que se não houvesse acontecido, não existiríamos e nem o nosso país seria o mesmo de hoje.     Os dados sobre esses primeiros Lem são obscuros, e pouco provável que venham ser esclarecidos definitivamente. Mesmo, em relação aos diversos Maerten Lem, Martin Lem, Lem,Lems e Leme. Assim, ainda não se consegue afirmar com convicção “quem foi quem” no começo de nossa árvore genealógica.     Através de vários pesquisadores obtivemos algumas informações, porém cheia de hipóteses, baseadas em cálculos do tempo, expectativa de vida. Alguns registros e citações em inventários, obras de pesquisas antigas e costado de algumas famílias nos levam a algumas famílias européias e conseqüentemente a uma parte da linha genealógica dessa grande família.     Os pesquisadores mais antigos como Pedro Taques de Ameida Leme, Luiz Gonzaga da Silva Leme, além de outros se dedicaram a vida toda a pesquisar essas origens, com base em outras pesquisas como a de Manuel Soeiro em seus Anaes de Flandes, nos fornecem algumas bases confiáveis. Por aqui, Dr, José (da Silva Lemes) Guimarães, que viveu em Ouro Fino, com base nas pesquisas do Monsenhor José do Patrocínio Lefort, residente em Campanha, também se dedicou às pesquisas de sua origem Lemes, que o levou produzir a grande obra publicada após seu falecimento: “As Três Ilhoas”, além de outros estudos como “Os Martins Ribeiro”, “Os Goulart”, etc.     A árvore propriamente dita:     Conforme apurei em alguns trabalhos, o primeiro Lem que se tem notícia, ou que pelo menos de quem há algum registro, foi Willem Lem, também citado como Guillaume Lem, na forma francesa já que parte do condado de Flandes falava essa língua, além do holandês e seus dialetos.     Willem ( ou Guillaume) poderia se referir a mais de um na árvores genealógica. Algo que não fica muito claro quando analisamos os trabalhos sobre esse clã. Alguns estudiosos citam um filho com o mesmo nome, o que complica a aceitação de apenas um membro Willem.     Comecemos pelo ano referência de 1350 que é a data do provável nascimento do primeiro Willem de nossa árvore:     ANO 1350 1)WILLEM LEM (I) – (também citado na forma francesa de Guillaume) - Hipóteses com base em pesquisas dea Ruud e Will Lem - teria nascido por volta de 1340/50 e teria falecido por volta de 1440).Em 1391 ele teria se casado com Catherina (Claire) de Beernem, viúva de Jean Golebeters. Analisando as datas temos que na época do casamento, Willem teria 51 ou 61 anos de idade, o que deixa dúvida numa época quando os homens viviam menos de 60 em média.Isso poderia sim ter acontecido, mas por razões patrimoniais. Outro ponto que complica aqui é a data provável de seu falecimento: 1415 ou l440 – Em 1415 Willem teria 75 ou 65/100 ou 90 – Isso nos leva a concluir que provavelmente não seria esse o Willem que se casara com Claire, mas um filho seu de mesmo nome. Considerando por esse lado, Willem I que nascido em 1340 teria tido um filho com sua esposa de nome desconhecido, e teria dado a ele o seu nome, o que passaria para nós como Willem II, alem dos filhos Raem e Jan (data referência : 1390). Mas vamos considerar que Willem II tenha nascido em 1370: assim em 1391 teria 21 anos e poderia ter se casado com a viúva Claire Van Beernem. 2) WILLEM LEM (II) : Seguindo o raciocínio anterior, Willem II poderia ter nascido por volta de 1360/70 ou até mesmo 1380 como está em alguns trabalhos publicados no Brasil.Mas para ter se casado com D.Claire, vamos estimar 1360/70. Assim,com 31 ou 21 anos em 1391, poderia se casar muito bem com Claire Van Beernem, que pode ser a mesma pessoa descoberta nos registros franceses sobre a famíla, conforme nos informou Ruud Lem, com o nome de Catherine .......? Se assim aconteceu, Willem II poderia ter vivido até 1415 e falecido, na melhor das hipóteses com 55 anos, ou ido até os 65. Esse Willem poderia ser o pai de: Willem, Raem e Jan (Jean/Joam) conforme descoberta recente de Ruud Lem, residentes em Bergues St.Winoch em 1390, E, também ter tido o filho com o nome de Maerten Lem, filho de um primeiro casamento e órfão de mãe que teria morrido de parto, ou mesmo ser o único filho de Willem com Claire que faleceu nesse parto em 1395, quatro anos depois desse segundo casamento. Maerten Lem, que entrou nos estudos dos pesq uisadores portugueses e brasileiros como Martim Lems (ou Martin Lems, conforme o estudioso paraguaio Martin Romano) seria o verdadeiro início da genealogia Leme. A Dúvida que surgiu nesse Maerten Lem é a existência de uma união com uma portuguesa de nome Joana de Barros, citadaa em alguns trabalhos como mãe de Martin Lems, aquele que veio se casar com Leonor Rodrigues, citada no início dos trabalhos de Luiz Gonzaga da Silva Leme, em sua Genealogia Paulistana. Ainda com dúvidas difíceis de se confirmar, aceitamos o que divulga Martin Romano: Martin Lem, que na sua demonstração teria nascido em 1.400 ( talvez, pela citação de Ruud em 1395 no parto que o deixou órfão de mãe) seria o pai de: ( não cita o nome da mãe) 1)Martim (Martin Lem/Maerten Lem) 2)Charles 3)Willem ( ou Guillaume, já que poderiam residir na parte francesa do condado de Flandes).     Martim figura nessa árvore com a identificação de Martim Leme, mas que acreditamos ser na realidade Maerten Lem, com o nome aportuguesado.     Martim Leme, ou Maerten Lem, nascido por volta de 1450 ( data que complica a sequência, tornando ter sido mais filho de Martin Lem, o irmão de Charles e Willem Acima).     Martim Leme (Martin Lem ou Maeten Lem) criado e educado em Bruges, voltara mais tarde para Lisboa já adulto para cuidar dos negócios do seu pai Maeten Lem, e foi pai de três fihos citados em quase todos os trabalhos genealógicos sobre esse clã:     1)Antonio (ou Anton) Lem 2)Martim Lem 3)Louis Lem (Luiz)     Conforme citam, Martin Lem (Martim Leme I) passou a Portugal por causa do comércio e se estabeleceu em Lisboa. Ele foi mangnânimo de tal modo dedicado ao engrandecimento deste reino que montou por sua conta uma ursa (ou charrua) e nela mandou o seu filho Antônio Leme com vários homens de lança e espingardas a auxiliar a expedição de El-Rey D. Affonso, no ano de 1643 numa luta contra os mouros na África. Em recompensa “El-Rey” o tomou como fidalgo de sua casa.     Porem teve com Leonor Rodrigues, dama solteira da corte, os seguintes filhos:     1- Antônio Leme; 2- Luiz Leme; 3- Martim Leme, que se tornou Cavalheiro da Câmara do Imperador Maximiliano I; 4- Rodrigo Leme ( sem geração) 5_ Catharina Leme que se casou com Fernão Gomes da Mina, e depois em segundas núpcias com João Rodrigues Paes; e 6- Maria Leme, que se casou com Martim Diniz em Lisboa.     Outra definição encontrada na internet muda a sequência e alguns dados desses filho de Martin Lem (Maerten Lem) com Leonor Rodrigues: (Costado de Eanes)     1-Luis Leme que quando o pai voltou para Bruges em 1466, foi em sua companhia e morreu jovem e sem descendência. 2-ANTÔNIO LEME 3-Martin Leme "O Moço" (dúvida) (* 12.11.1450 em Lisboa e + em Funchal-Ilha da Madeira) que foi com seu irmão e seu pai para Flandres e de lá voltou com Antônio para a tomada de Arzila e Tanger em 1471. Em 1483 com o mesmo irmão Antônio, foram se estabelecer na Ilha da Madeira na industrialização e exportação de açucar. Lá, em Funchal, veio a se casar com Maria Adão Ferreira, filha de Adão Gonçalves Ferreira (o primeiro homem a nascer na Ilha da Madeira) e de Beatriz Peres Esteves (Brites Pires) os quais, por parte de outro filho, João Adão "O Velho".. 4- João Leme, nascido em Lisboa a 20.11.1459 e falecido em Funchal/Ilha da Madeira, sem descendência. 5- Rodrigo Leme nascido em Lisboa a 20.11.1460 e falecido ainda criança. 6- Catarina Leme nascida e falecida em Lisboa casada em primeiras núpcias com Fernão Gomes de Mina e em segundas núpcias com João Rodrigues Paes, filho de Paio Rodrigues Paes e de Isabel ANES, com geração em Portugal de ambos os casamentos. 7- Maria Leme nascida em Lisboa onde também faleceu em 1460, solteira.     Nossa geração Luso-Brasileira continua aqui com Antônio Leme. Mas uma confusão com os nomes das esposas desse e de outro Antônio Leme nos deixa sem certeza da veracidade dos dados. Antonio Leme acima, filho de Maeten Lem (Martin Lem ou Martim Leme) e Leonor Rodrigues teria se casado com um mulher de nome Catharina de Barros, que aqui denomino como Catharina I.     NOTA: Catharina de Barros I – na definição de Martin Romano: Hay alguna confusion con su descendencia, dado que hay varios Martin Leme y Antonio Leme, hijos uno de otros... y dos Antonio Leme, casados con una Catharina de Barros... pero por las fechas de nacimiento, esta Catharina de Barros solo puede ser consuegra del Martin Leme b. 1450... ................................................................................................................................................................ Antônio Leme, acima, filho de Martim Leme (Maerten/Martin) e Leonor Rodrigues teria nascido em Fuentes de Maya, Galícia por volta de 1440 ou 1450, e fora morador de Bruges onde fora criado e educado como flamengo, o que justifica o apelido a ele dado como Antônio Leme, o flamengo.Mais tarde teria ido para Lisboa para cuidar dos negócios da familia e por ordem de seu pai Maeten Lem teria lutado em Marrocos contra os mouros, conforme já citado acima; “comandou um urca, embarcação de guerra que fora preparada em Bruges com recursos dos Lem para lutar junto a expedição comandada pelo rei D.Afonso V e seu filho, futuro sucessor D. João III para ocupar as fortalezas de Arzila e Tanger, bases da pirataria moura. Por esse feito, Antonio Leme foi armado cavalheiro da casa de D.João III, o que foi confirmado pelo Rei D.Afonso V. (Como se vê a história se repete, pairando mais dúvidas).     Esse Antônio Leme tivera um único filho: MARTIM LEME.     Mas outra fonte cita os seguintes filhos:     Martin Leme Leme Leme (?) Pedro Leme Leonor Leme Antonia Leme casada com Pedro Afonso de Aguiar Aleixo Leme Ruy Leme     Martim Leme, filho do Fidalgo Antônio Leme, se casara com Maria Adão Ferreira, filha de importante família da Ilha da Madeira,tendo o filho Antônio Leme, nascido em Funchal, Ilha da Madeira em 1471. Desse Martim Leme há uma citação de uma carta de recomendação do infante e duque Dom Fernado, Senhor da Ilha da Madeira, à Câmara de Funchal, por onde passou em 1483, vindo a falecer naquela vila, onde deixou dois filhos: 1)Antônio Leme 2)João Leme.     Antônio Leme, o madeirense, se casa na ilha com Catharina de Barros, que classifico aqui como Catharina de Barros II, que alguns citam uma ascendência constestada com os pai que na realidade poderiam ser de Catharina de Barros I casada com o galego Antônio Leme, conhecido como “o flamengo”.     Antonio Leme, que teve larga descendência de sua mulher Catherina de Barros filha de Pedro Gonçalves da Clara, e de sua mulher Izabel de Barros; a qual instituiu um morgado na vila da Ponta do Sol, que possuem os descendentes de sua filha D. Leonor Leme; e seu filho Pedro Leme, instituiu outro na freguezia de S. Antonio, junto a esta Cidade, com obrigação de se conservar esta apellido nos administradores dele. (compilado do texto original de Martin Romano). E, Martin Lem (pai de Antônio e outros) decidiu voltar para Bruges, na Bélgica e lá ocupou altos cargos locais e, depois se tornaria um dos nomes mais cogitados da política, das finanças e do militarismo dos países baixos. A filiação dessa Catharina, contestada por alguns, nos diz que ela descendia de Pedro Gonçalves da Câmara e de Izabel de Barros...... Antão Leme, filho de Antônio Leme e de Catarina de Barros, em algumas citações. E, filho apenas de Antônio Leme com mulher desconhecida em outras. Antâo Leme é a continuidade da sucessão desses Leme, embora também há aqui um ponto polêmico: historiadores acreditam que esse filho de Antônio Leme teria nascido antes do casamento dele com Catharina de Barros e portanto não seria descendente dela. Mas a maioria das árvores de família o citam como filho de Antônio e Catharina. Naqueles tempos, o filho mais velho herdava tudo: os títulos e os bens do pai. Os demais ficavam “a ver navios”(usando a expressão portuguesa), o que na realidade não acontecia pois esses deserdados é que saiam mar aberto rumo a uma oportunidade que o Brasil representava com tantas promessas. Por esse motivo, Antão Leme veio para Capitania de S.Vicente entre os anos de 1532 e 1544 para tocar os negócios da família no negócio de açucar. Diz a história que ele já veio viúvo de seu casamento em Funchal e carregava nas bagagens várias mudas de cana de açúcar tiradas da Ilha da Madeira com as quais Martim Afonso de Souza iniciou a implantação dessa cultura em nosso país (l500-1571).     Antâo teve um único filho:     Pedro Leme, ou pelo menos é o único citado nos registros.     E, chegando à Colônia foi nomeado Juiz Ordinário de sua Câmara em 1544. * A implantação dessa cultura, no país se deu talvez com a parceria com um empresário flamengo, Erasmus de Rotterdam, razão da escolha do nome da primeira industria de açucar em S.Vicente, o “Engenho de S.Jorge dos Erasmos” (conforme anotações de Martin Romano)     Pedro Leme nasceu em Funchal em 1515 e faleceu em S.Paulo em 1592 com 77 anos de idade. Casou-se três vezes:     1)Com Izabel Paes (natural de Abrantes(PT), no continente; 2)Com Luzia Fernandes, natural da Ilha da Madeira; 3)Grácia Rodrigues de Moura, também de Funchal, Ilha da Madeira.     Com a primeira esposa teve o filho Fernando Dias Paes, que recebera o mesmo nome do avô materno, tio de João Pinheiro, Desembargador do Paço. Falecendo sua primeira esposa, Pedro Leme retorna à Ilha e lá se casa com Luzia Fernandes com que teve a filha Leonor Leme. Depois, víuvo pela segunda vez se casa com Grácia Rodrigues de Moura, com que teve Antônia Leme, nascida entre 1590 e 1592 na Vila de S.Vicente. Pedro veio para o Brasil na companhia de sua filha Leonor Leme, que na época já era casada com Braz Teves (ou Esteves)     LEONOR LEME SE CASA COM BRAZ TEVES.     NOTAS: O genealogiasta Pedro Taques afirma ainda que Leonor Leme veio em companhia de seus pais da Ilha da Madeira, e já era casada em 1550 com Braz Esteves, morador da vila de São Vicente. E conforme acentua este autor “na mesma vila viveram muitos anos, abastados com lucros do engenho de assucar, chamado de São Jorge dos Erasmos” . Luiz Gonzaga da Silva Leme, outro genealogista, acrescenta que Braz Esteves e o sogro, Pedro Leme, eram proprietários do citado engenho. No entanto, David Ferreira de Gouveia não concorda, alvitando que seriam talvez técnicos associados industrialmente. Ainda segundo este historiador, há uma ligação profunda com os administradores do engenho de S. Jorge dos Erasmos, com negócios de açúcar e provavelmente no fim da vida exportavam, vendiam ou faziam contrabando de açúcar para o Prata ou Perú . Braz Esteves “depois se passou com seus filhos para a vila de São Paulo, onde fez o seu estabelecimento, e foi uma das primeiras pessoas da governança desta republica”. Do seu matrimónio com Leonor Leme nasceram cinco filhos, na vila de São Vicente. Um deles, Pedro Leme, ocupou todos os cargos da república, tendo uma sua trineta, Rosa Leme do Prado, também conhecida como Rosa Maria do Prado, é uma das avós da Família Silva Lemes de Campanha e Cambuquira, conforme se comprova a seguir, irmã que era de Maria Leme do Prado, esposa do madeirense Tomé Rodrigues Nogueira do Ó, ambas com grande descendencia não só em nossa região como também em outros lugares do Estado de Minas Gerais, Estado de S. Paulo e sabe Deus onde mais. Essa historia continua....... Pedro voltou à Ilha da Madeira, com o seu filho Fernando. Na ilha Pedro se casou em segundas núpcias com Luzia Fernandes. E, dessa nova união nasceu a filha Leonor Leme. Em 1550, Pedro, a filha e o genro se mudam para o Brasil. Considerado pela sua fidalguia ocupou cargos na capitania conforme se pode atestar pelo texto abaixo:     “....e veio a fazer assento na vila, capital de São Vicente; onde desembarcou (...) e ali foi estimado, e reconhecido com o carater de fidalgo. Foi pessoa da maior autoridade na dita vila; e com a mesma se conservaram seus netos. Ali justificou Pedro Leme a sua filiação e fidalguia, em 2 de Outubro de 1564, perante o desembargador Braz Fragoso, provedor-mor da fazenda e ouvidor geral de toda a costa do Brasil” Diz Pedro Taques que ele quer justificar,     “que é filho de legitimo matrimonio de Antão Leme, natural da cidade do Funchal, na ilha da Madeira, o qual Antão Leme é irmão direito de Aleixo Leme, e de Pedro Leme, os quais todos são fidalgos nos livros de el-rei, e por tais são tidos e havidos, e conhecidos de todas as pessoas que razão tem de o ser; e outro sim são irmãos de Antonia Leme, mulher de Pedro Affonso de Aguiar e de D. Leonor Leme, mulher de André de Aguiar, os quais outro sim são fidalgos, primos do capitão donatario da Ilha da Madeira”.     Pedro Leme, foi o primeiro povoador da Fazenda de Santana. Em 1575, participou nas lutas contra os tamóios aldeados em Cabo Frio (Rio de Janeiro), em 1585, foi juiz ordinário em Santos e, no mesmo ano, participou, com o capitão-mor Jerónimo Leitão, numa entrada aos Carijós.” Pedro Leme I faleceu em 1600     Nascido em Funchal/Ilha da Madeira emigrou para São Vicente/São Paulo/, antes de 1540 em companhia de sua filha Leonor e de seu genro Braz Teves (ou Esteves) que era artífice carpinteiro e plantador de cana com seu sogro Pedro. Segundo se lê em Ilka Neves, mudou-se para o Brasil também por questões familiares decorrentes de seu primeiro casamento com Luzia Fernandes "cuja origem não se sabe". Luzia que era, como Pedro, natural da Ilha da Madeira, veio a falecer em 1560 em S.Vicente, sendo sepultada na Igreja de Nosso Senhor, então Matriz da Vila.     Em São Vicente herdou do pai, propriedades , entre elas a parceria na produção do Engenho de São Jorge dos Erasmos. Revindicou e obteve reconhecimento dos direitos de fidalgo da Casa del Rei, por despacho de sentença de 03.10.1564 (Ilka Neves).     Devido a decadência da industria açucareira de S.Vicente a partir de 1591, e após a Vila e arredores serem atacadas e assoladas por corsários ingleses sob o comando de Sir Thomas Cavendisch, Pedro se desfez de suas propriedades e mudou-se para a Vila de São Paulo. Pedro casou-se pela segunda vez, ainda em S.Vicente com Grácia Rodrigues de Moura, filha de Gaspar Rodrigues de Moura, tendo com ela a filha Antônia nascida entre 1590 e 1592 em S.Vicente.     9)Leonor Leme,(*1526 em Funchal na Ilha da Madeira +13/01/ 1633, com 98 anos de idade na Vila de S.Paulo) Braz Teves( ou Esteves), seu marido, nasceu em 1520 na Ilha Da Madeira, Portugal. Casaram-se em Funchal por volta de 1540/50 ( mais lógico 50) e tiveram os seus filhos já no Brasil, conforme citação abaixo, tirada da Genealogia Paulistana de Luiz Gonzaga da Silva Leme:     FILHOS DE LEONOR LEME E BRAZ TEVES:     Cap. 1.º Pedro Leme (neto) que nasceu em S.Vicente por volta de 1560 e faleceu por volta de 1640 que se casou com Helena do Prado, filha de João do Prado, originário de Olivença(cidade portuguesa, hoje sob domínio espanhol, apesar dos protestos) e de Felipa Vicente, esta descendente de Pedro Vicente e de Maria de Faria, naturais de Portugal, que foram também dos primeiros povoadores e que em 1554 eram lavradores de grandes canaviais e tinham parte no engenho de açúcar de S. Jorge dos Erasmos.)     NOTAS:Pedro Leme fez entradas no sertão onde conquistou muitos índios bravios e com eles se estabeleceu em S. Paulo onde serviu os cargos do governo, inclusive o de juiz ordinário em 1588 e 1592. Depois de fazer seu testamento, em 1594 resolveu-se a fazer nova entrada ao sertão para aumentar o numero de índios a seu serviço e efetivamente o fez, vindo a falecer em 1597 no arraial do capitão-mor João Pereira de Sousa Botafogo, e sua mulher faleceu em 1627 em S. Paulo. Casou-se em segundas núpcias com Maria de Oliveira. Pedro Leme, natural de S. Vicente, foi homem nobre e da governança da terra como se vê em seu depoimento como testemunha em 1640, com 70 e tantos anos de idade, em uma demanda entre Catharina do Prado, viúva de João Gago da Cunha, e Salvador Pies de Medeiros sobre reivindicação de uns chãos sitos na vila de S. Paulo. Por esta declaração de idade em 1640, vê-se que nasceu entre 1560 e 1570. Foi 1.º casado com Helena do Prado f.ª de João do Prado (de Olivença) e de Filippa Vicente: Tit. Prados. Segunda vez cremos com fundamento que foi casado com Maria de Oliveira(1) f.ª de ... Teve q. d.:     os filhos de Pedro Leme     Da 1.ª mulher Helena do Prado     1-1 Lucrecia Leme § 1.º     1-2 Braz Esteves Leme § 2.º     1-3 Matheus Leme do Prado § 3.º     1-4 Capitão Pedro Leme do Prado § 4.º     1-5 Capitão Domingos Leme da Silva § 5.º     1-6 Aleixo § 6.º     1-7 João Leme do Prado § 7.º     1-8 Helena do Prado § 8.º     1-9 Filippa do Prado § 9.º     Da 2.ª mulher a f.ª única:     1-10 Maria de Oliveira § 10.º     Desse Pedro Leme (neto) descendem muitos Prado, e provavelmente o meu avô materno Estevão Horácio do Prado, parente dos mesmos Prado da cidade de Paraguaçu no Sul de Minas, com os quais, por ser filho natural reconhecido por seu avô, um Prado legítimo, não mantivera nenhum contato com a Família, abrindo mão de seus direitos sucessórios em favor dos meio-irmãos, embora sendo pobre pela razão de ter sido rejeitado pelo pai, talvez um jovem rapaz adolescente que teria engravidado sua namoradia cabocla, para desgosto daqueles coronéis da época. Fora criado por uma tia materna na cidade de Campanha-Sul de Minas, no local hoje pertencente a Monsenhor Paulo, denominado Cervo. Ali perto na Fazenda Santa Luzia conheceu Maria do Carmo Rezende com se casou para se mudar depois já com dois ou três filhos para cidade de Cambuquira, outrora próspera vila em formação na região que passou ser conhecida como o “Circuito das Águas”.     Cap. 2.º Matheus Leme nasceu, provavelmente em S.Vicente por volta de 1645........ Casou-se com primeiro com Antônia Chaves, depois na viuvez com Antônia Gago – foi setanista (bandeirante) e tomou parte de expedições com Antônio Raposo Tavares,àl Guaira en 1628./Pedro Leme II Nascido em São Vicente/São Paulo por voltas de 1560. Filho de Braz Tevez e de Leonor Leme de Funchal/Ilha da Madeira.     Cap. 3.º Aleixo Leme, fº de Braz Teves e de Leonor Leme, foi natural da vila de S. Vicente, e mudou-se para S. Paulo onde foi das primeiras pessoas, e ocupou honrosos cargos, segundo escreveu Pedro Taques. Faleceu em 1629 em S. Paulo e foi casado em S. Vicente com Ignez Dias, irmã de Antonia de Chaves mulher de Matheus Leme. Teve pelo inventário de sua mulher Ignez Dias, falecida com testamento em 1655, os seguintes f.ºs (C. O. de S. Paulo):     1-1 Luzia Leme ( uma das nossa ligações com os Leme paulistas)     1-2 Braz Leme (*1629 +1678 c/ 49 anos em Sorocaba – SP) 1-3 Aleixo Leme 1-4 Francisco Dias Leme 1-5 Francisca Leme 1-6 Ignez Dias 1-7 Leonor Leme 1-8 Maria da Silva 1-9 Maria Leme 1-10 Manuel Chaves     Cap. 4.º Braz Esteves Leme (I) nasceu por volta de 1678, data discutível já que existe uma citação de trabalho de pesquisa feito na USP sobre a língua falada em S.Paulo naqueles tempos, que dá a data de 1636 como a do inventário de Braz Esteves Leme, da qual destacamos o seguinte: “...........O último argumento usado por Buarque de Holanda para a hipótese do uso da línguageral refere-se à requisição de Álvaro Neto, prático na língua da terra, para traduzir odepoimento de Luzia Esteves, no inventário de seu pai Brás Esteves Leme (1636), por Luzia ‘não saber falar bem a língua portuguesa´. Eis a citação: foi dado o juramento dos Santos Evangelhos sobre um livro delles perante mim escrivão a Luzia Esteves filha natural de Braz Esteves que no seu sitio achou por ser dos filhos e filhas a mais velha que.... para que ella declarasse toda e qualquer fazenda que ficasse de seu pae assim bens moveis como de raiz ouro e prata e peças do gentio da terra e o mais que houvesse e tinha a dita Luzia Esteves de idade 14 ou 15 annos pouco mais ou menos ella tudo prometteu declarar e por não saber falar bem a língua portugueza o juiz dos órfãos deu o juramento dos Santos Evangelhos a Álvaro Netto o moço por ser homem pratico na língua da terra que elle declarasse tudo o que a dita Luzia Esteves lhe declarasse... (Testamentos e Inventários, Braz Esteves, vol.10:327-8)     Cap. 5.º Lucrecia Leme nasceu por volta de 1598 e faleceu em 01/07/1641 Casou-se com Fernando Dias Paes, com o qual teve um filho que recebeu o mesmo nome do pai: Fernando Dias Paes que se casou com Catarina Camacho.     Recordando: Fernando, o pai, era tio de Lucrécia Leme, pois era filho de Pedro Leme( seu avô) que tinha sido casado com Izabel Paes (natural de Abrantes(PT), no continente com qual teve o filho Fernando Dias Paes, que recebera o mesmo nome do avô materno, tio de João Pinheiro, Desembargador do Paço.  

Fuentes :
persona: http://olivrodoslemes.blogspot.com/
... casado con...
... con:
  1. Martim, nacido alrededor de 1410, Brugge, Condado de Flandres, Paises Bajos, fallecido. Ver 137936.
Nota :   Primer niño nacido en la isla de Madeira.  
... casado con...
... con:
  1. Maria Adão. Ver 137937.
Nota :   Tataranieto del Rey de Castilla, Enrique II.    Parece que esta antiga e nobre moradia se conservou na posse dos seus descendentes, sendo certo que um século depois da sua morte, pertencia a seu neto Pedro Gonçalves da Câmara, casado com D. Joana de Eça, camareira-mor da rainha D. Catarina, estando em 1575 no usufruto e posse de um neto destes, também chamado Pedro Gonçalves da Câmara, o qual por escritura publica de 16 de Setembro daquele ano, a vendeu ao seu próximo parente Francisco Gonçalves da Câmara, neto de João Gonçalves Zargo. Era este Francisco Gonçalves da Câmara, que governava a capitania do Funchal, na ausência de seu sobrinho João Gonçalves da Câmara, sexto donatario, quando em 1566 foi esta cidade assaltada pelos corsários franceses, que aqui deram um terrível saque e massacraram cerca de trezentas pessoas. Gaspar Frutuoso dizia em 1590 que Gonçalves da Câmara residiu nas imediações do convento de Santa Cruz «em uns paços grandes e sumptuosos».     Esta vivenda passou á posse de uma filha de Francisco Gonçalves da Câmara, por nome D. Joana de Noronha, e depois ao filho desta Antonio de Carvalhal Esmeraldo, que a possuía no ano de 1624. Nos fins do século XVII, pertencia a Francisco Esmeraldo Henriques, que ali fundou a capela de Nossa Senhora da Piedade. Conserva no alto do pórtico a data de 1692, mas é de 1695 o ano da escritura de doação e nele é que se iniciou ali o exercício do culto religioso. Nesta capela se encontra um carneiro de mármore, que se afirma encerrar os despojos mortais de Urbano Lomelino, fundador do convento que ali existiu na vila de Santa Cruz e um dos troncos da família Lomelino nesta ilha. Na instituição vincular deste importante morgadio se incorporou, provavelmente por ligação matrimonial, a vivenda das Cruzes, em ano que não podemos determinar, e nesta família se conservou até os nossos dias, passando há poucos anos a ser propriedade dos barões do Jardim do Mar.  

Fuentes :
persona: http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:cBS5LRBJPt8J:capitaodomingos.wordpress.com/antonio-leme/+Do%C3%B1a+Lucrecia+Leme&cd=27&hl=es&ct=clnk&gl=py&source=www.google.com.py
... casado con...
275.877 Joana de Eça. Padres: 551754 y/e  551755.
Nota :   O Convento de Nossa Senhora da Piedade da Esperança de Lisboa era feminino, pertencia à Ordem dos Frades Menores, e à Província de Portugal da Observância.     Em 1524, foi fundado, sob a invocação de Nossa Senhora da Piedade da Boa Vista, por autorização de bula do papa Clemente VII, como recolhimento para senhoras nobres, por iniciativa de D. Isabel de Mendanha, filha de Pedro de Abendano (biscaínho) e de Dona Inês de Benavides, casada com D. João de Meneses.     Foi D. Joana de Eça que prosseguiu as obras do Convento, construído no outeiro da Boa Vista, na quinta da Sizana, e nele se recolheu com duas filhas, sendo aí sepultada em 1571.     Em 1536, recebeu a primeira comunidade, constituída por nove freiras vindas de Santa Clara do Funchal, e por duas freiras vindas de Santa Clara de Santarém.     Após a morte da fundadora, esta comunidade foi protegida por D. Joana de Eça, filha de João Fogaça e de D. Maria de Eça, e viúva de D. Pedro Gonçalves da Câmara, filho do segundo capitão-donatário da ilha da Madeira.     O mosteiro da Nossa Senhora da Piedade da Esperança, uma fundação do Funchal, surge no outeiro da Boa Vista, na zona da Madragoa, na actual Avenida D. Carlos I.     Foi D. Isabel de Mendanha, dos Abedaños de Biscaia que, já viúva do terceiro filho de D. João de Meneses, senhor de Cantanhede, tomou a iniciativa de construir em Lisboa um mosteiro de religiosas nobres, sob a Regra Segunda de Santa Clara, ou seja a Regra de Urbano IV. Tendo falecido em 20 de Agosto de 1532, com as obras inacabadas349, foi D. Joana d’Eça que prosseguiu tão piedoso empreendimento. Esta distinta senhora, filha de João Fugaça, vedor do rei D. João III e de D. Maria d’Eça, sua mulher, era viúva de D. Pedro Gonçalves da Câmara, filho do segundo donatário da Ilha da Madeira. A ela se deve a grande importância que os Câmaras tiveram na corte, até à morte de D. Sebastião, por sua muita validade junto da rainha D. Catarina.     Para povoar o aristocrático mosteiro da Esperança, destinado a “freiras das famílias da melhor nobreza”, pediu D. Joana d’Eça nove religiosas professas ao mosteiro de Santa Clara do Funchal, as quais, uma vez no Reino, aguardaram no mosteiro de Santa Clara de Santarém que as obras fossem concluídas. Segundo Frei Apolinário da Conceição, para sua erecção “alcançou-se Breve Pontifício aos 16 de Janeiro de 1524”351; porém, Soledade, comsidera-as entradas no mosteiro só a 25 de Outubro de 1535352. Neste dia, entraram no mosteiro da Esperança para aí iniciarem a vida conventual, nove clarissas provenientes da Madeira: Inês de Deus, que foi a primeira abadessa do mosteiro da Esperança, Maria da Assunção e Helena de Jesus, filhas de D. Joana d’Eça, Bárbara de Assunção, Clara do Paraíso, Inês de São Francisco, Ana de São José, Maria da Conceição e Ana do Espírito Santo. A elas se juntaram mais duas cedidas pelo mosteiro de Santa Clara de Santarém353.     Estas religiosas deram no novo mosteiro frutos de santidade. Noronha não hesita em dizer: “Chegaram a Portugal os odoríferos perfumes das virtudes com que se faziam exemplares as grandes religiosas do mosteiro de Santa Clara do Funchal”354. Mais tarde, em 1538 ou 1539, o mosteiro do Funchal enriqueceu a comunidade com mais duas religiosas, as Madres Ângela de Jesus e Filipa de Santo António, esta filha de D. Joana d’Eça, a quem a comunidade da Esperança elegeu abadessa, findo o mandato da Madre Inês de Deus355.     A Madre Filipa, que já em 1535 devia ter saído para o mosteiro da Esperança, mas que a comunidade de Santa Clara do Funchal reteve por causa do “muito valimento que sua mãe tinha junto da corte de D. João III”, era rica em virtudes e muita santidade, como testemunham as religiosas daquele mosteiro: “permitiu Deus nosso Senhor e foi servido que esta divina planta viesse do seu Convento a este da Esperança, dar com a sua vida exemplo de santidade, onde, com suma alegria e contentamento, foi recebida pelas religiosas e sua mãe que, com grande alvoroço, a esperava.”356 As filhas de D. Joana, eleitas alternadamente, mantiveram nas suas mãos o governo da comunidade desde 1539 a 1550, o que mostra a influência que a nobre e distinta senhora, sua mãe, tinha como padroeira do mosteiro. 2.2. Mosteiro de Nossa Senhora da Conceição de Alenquer     Para o mosteiro de Nossa Senhora da Conceição de Alenquer, fundado em 1553 e povoado de religiosas em 1555,357 saíram do mosteiro de Nossa Senhora da Piedade da Esperança “duas fundadoras, netas do capitão João Gonçalves da Câmara”358. Trata-se das Madres D. Ana do Espírito Santo e D. Maria da Assunção, esta filha de D. Joana d’Eça e de Pedro Gonçalves da Câmara, que fora abadessa no mosteiro da Esperança em dois triénios: 1539-1541 e 1548-1550359.  

Fuentes :
persona: http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:cBS5LRBJPt8J:capitaodomingos.wordpress.com/antonio-leme/+Do%C3%B1a+Lucrecia+Leme&cd=27&hl=es&ct=clnk&gl=py&source=www.google.com.py
... con:
  1. Pedro Gonçalves da Clara. Ver 137938.
281.688 Don Pedro Ruiz de OtaloraSeñor de Otalora , nacido alrededor de 1400, Léniz, País Vasco, España.
Nota :   Señor de la Casa de Otálora, en la anteiglesia de Aozaraza en tiempos de D. Juan II de Castilla. Nació, probablemente, en la anteiglesia de Aozaraza, Valle de Lenitz hacia el año de 1400. Caballero Hijodalgo, descendiente de las Casas de Galarza y Ayala del Señorío de Vizcaya.     Al llegar a Aozaratza llama la atención la casa-torre de Otalora, S. XIV - XVII, edificada en piedra de sillería y que conserva huellas de su antiguo poder. El escudo de armas, su mirador de corte renacentista, su espléndido artesonado con un alero espectacular los remates de puertas y ventanas, las saeteras, dan fe de la importancia que tuvo en la antigüedad. Muchos de los señores de Otalora se educaron en la corte de Fernando el Católico, del Emperador Carlos V y Felipe II: D. Sancho López de Otalora, del Consejo y Cámara de Felipe II y D. Juan de Otalora, caballero de la Orden de Santiago, Secretario de Hacienda de Felipe IV.     Antiguamente acostumbraban los Otalora a dar una fiesta el 12 de mayo, Santo Domingo de la Calzada. En nuestros días sigue celebrándose dicha efemérides con una brillante romería en Otala-zelai.  

Fuentes :
persona: https://sites.google.com/site/aretxabaletaanteiglesias/anteiglesias
... casado con...
... con:
  1. Don Juan, nacido alrededor de 1425, Léniz, País Vasco, España. Ver 140844.
Nota :   Testó en 1445 fundando mayorazgo de Galarza en su hijo Sancho. Como ya se ha señalado, el incendio de la torre permitió a los Galarza abordar unanotable ampliación del edificio manteniendo las características de la torre original, ya que elconflicto banderizo aunque mitigado seguía latente. La culminación de este rebrote bélicose concretará en el desafío protagonizado por buena parte de los Parientes Mayores contralos vecinos de varias villas guipuzcoanas en julio de 1456 y la contundente respuesta de lasautoridades reales ordenando el destierro de varios de estos banderizos y el derribo de suscasas fuertes.La relación mantenida entre los Galarza y los Guevara parece tomar un rumbo diferentetras la rebelión. Se puede hablar de una renuncia implícita a la vía militar en favor de unapolítica de pactos y acuerdos, giro que se sellará mediante diferentes enlaces matrimonialesentre los Galarza y miembros del linaje de los Guevara. Sin embargo, esta aparente tranqui-lidad no puso fin a las aspiraciones independentistas del Valle ni tampoco supuso unarenuncia a las mismas por parte de los Galarza quienes seguirán encabezando la oposiciónantiguevarista consiguiendo sus objetivos, primero reintegrándose en la Hermandad deGuipuzcoa en 1495 y finalmente obteniendo en 1456 Real Cédula por la que se reconocía laposesión ilegal de los Guevara del Valle de Léniz. En conjunto, estos aspectos (pervivencia del conflicto banderizo, política de no agre-sión entre los Galarza y los Guevara,...) definen con claridad la primera parte de esta fase, en la que aparentemente no hay alteración en la imagen de la torre, contrastando con lasegunda parte de esta misma fase, en la cual se operarán destacados cambios que vienena manifestarse como evidencias de un cambio general de coyuntura a partir de mediadosdel siglo XV. El fin del período de conflictos banderizos y por tanto de la pérdida de unabuena parte de las funciones de las casas torre culmina con el desmoche de las casas torreprotagonizado en 1457 por la Hermandad de Gipuzkoa y que afectó a la mayor parte de ellas.     'El fin de la conflictividad hace que las casas torre se transformen en meras residencias,perdiendo valor elementos meramente defensivos, en favor de construcciones más ligeras,con mayor número de vanos y más ostentosas. La Casa Torre de Galartza no se sustrae aesta tendencia general y se operarán en ella sensibles reformas las cuales afectan en especial a los elementos de carácter militar. En concreto, la pérdida del voladizo de madera y lasustitución del piso o pisos de madera por uno de mampostería supone la renovación detoda la estructura levantada por encima de la planta noble, incluída la ejecución de unanueva cubierta. ''' El renovado segundo piso se realizará asimismo en mampostería ordinaria, reservandola sillería para los esquinales y el recerco de los vanos; en el aparejo se aprecian hoy toda-vía, los huecos de los machinales del andamiaje. El grosor de los nuevos muros será consi-derablemente menor, 0,70 m. en la parte de la torre y 0,55-0,60 m. en la del anexo. En estenuevo piso se procederá a la apertura de gran número de vanos, adintelados y con recercode sillares para reforzar su carácter decorativo. Hacia el interior se abrirán a través de underrame lateral y superior confeccionado íntegramente en ladrillo macizo. La distribuciónde los nuevos vanos, tres en las fachadas E. y W. y dos en las fachadas N. y S., es regular,situándose los nuevos vanos casi siempre encima de otro abierto con anterioridad, propor-cionando ritmo y regularidad a las diversas fachadas.Es compleja la datación de estas transformaciones ya que sobre las mismas no existensino referencias poco concretas que aluden a la realización por varios vecinos de la zona dedeterminados acarreos de piedra “... para la torre de Galarça quando se fazia ...”.'''     Estos trabajos, según se indica en otro pasaje, se realizaron en tiempos de Martín Sánchez (I) de Galarza, lo cual permite datar esta reconstrucción en algún momento del último cuarto del siglo XV. El fin de las guerras banderizas supone la transformación de la antigua nobleza belicosa por otra firmemente arraigada a la tierra, con un gran influjo sobre la sociedad rural.Muestra evidente de esta nueva situación será la obtención por parte de la nobleza secundaria de privilegios para la fundación de mayorazgos.     Una institución típica, no exclusiva-mente medieval, que pone en manos de los antiguos linajes un importante mecanismo de defensa de sus conjuntos patrimoniales, basando su desarrollo en una serie de principios y obligaciones (unidad patrimonial de tierras y derechos, prohibición de enajenación, etc.).Los Galarza no serán una excepción y el 26 de octubre de 1450, Sancho Lopez de Galarzaobtendrá Carta Real autorizándole a fundar uno o varios mayorazgos, uno para cada hijovarón: para Martín Sánchez (I) el que vendrá a conocerse como Galarza; para Lope García,el de Ibarrundia y finalmente para Juan López el del Molino de Ibarrundia. Por lo que a nuestro caso compete, será el primero de ellos, Martín Sánchez, el que incluya la casa torre como bien principal. Años después ese patrimonio se verá incrementado con la agregación de nuevos bienes al núcleo fundacional según Ejecutoria Real obtenida por los cónyu ges Martín Sánchez (II) de Galarza, nieto de Sancho López y María Antonia de Alava, confecha 18 de octubre de 1548.Las torres se transformarán en edificios más habitables, abiertos a mayores comodida-des, y se mantendrán como símbolos de la raigambre y poder de la familia como solar originario del linaje.     Casa Torre de Galartza (Aretxabaleta) : de torre a caserío pasando por palacio: evolución, acomodación y deterioro : conclusiones y bibliografía (PDF Download Available). Available from: https://www.researchgate.net/publication/29820115_Casa_Torre_de_Galartza_Aretxabaleta_de_torre_a_caserio_pasando_por_palacio_evolucion_acomodacion_y_deterioro_conclusiones_y_bibliografia [accessed Dec 29 2017].  
... casado con...
281.693 Doña Toda Sánchez de Cirarrustia, nacida, Vizcaya, España.
... con:
  1. Don Sancho López de Galarza. Ver 140846.
281.694 Don Fernán II Pérez de Ayala, nacido en 1370, fallecido el 17 de septiembre 1436 (a la edad de 66 años), 10 Señor de Ayala. Segundo Señor de la Villa de Salvatierra de Alava y duodecimo de la Casa y Valle de Ayala, Alferez Mayor de la Orden de la Banda, Merino Mayor de Guipuzcua y Embajador del Rey.. Padres: 563388 y/e  563389.
Nota :   Segundo Señor de la Villa de Salvatierra de Alava y duodecimo de la Casa y Valle de Ayala, Alferez Mayor de la Orden de la Banda, Merino Mayor de Guipuzcua y Embajador del Rey Don Juan II de Castilla cerca del Rey de Francia. Se desconoce su fecha de nacimiento. En 1395 Fernán Pérez de Ayala fue nombrado por el rey Enrique III de Castilla, mediante un albalá, merino mayor de Asturias y adelantado mayor de Murcia.Algunos autores señalan que cuando su padre, que nació en Vitoria en 1332, cumplió setenta años, dejó en sus manos los cargos de alférez mayor del pendón de la Orden de la Banda y el de merino mayor de Guipúzcoa en el año 1402, a pero hay constancia de que en 1394 ya era merino mayor de Guipúzcoa y corregidor en ese territorio, como señaló José Luis Orella Unzué.     Y aunque Fernán Pérez de Ayala era merino mayor de Guipúzcoa en 1396, en ese mismo año actuaba como veedor y corregidor en ese territorio Gonzalo Moro, que según algunos autores también llegó a ser merino mayor, aunque otros afirman que no hay pruebas de ello. Y en 1398 y 1399 Fernán Pérez fue el merino mayor y el corregidor de Guipúzcoa, y hay constancia de que en 1398 García Martínez de Alduray actuaba como teniente de corregidor en nombre suyo. Y en un documento de 1399 el señor de Ayala aparece como merino mayor y corregidor y Gonzalo Moro como veedor y corregidor mayor, aunque en un privilegio emitido en Segovia por Enrique III de Castilla el 2 de agosto de 1401 Fernán Pérez de Ayala era mencionado únicamente con el título de merino mayor de Guipúzcoa.  

Fuentes :
persona: Wikipedia.
... casado con...
281.695 Doña María Sarmiento y Castilla, 2 Señora de Salinillas, Berberana y Mancilla.. Padres: 563390 y/e  563391.
Nota :   Gracias a esta pareja se construyó el antiguo Hospital Santa María del Cabello, de esta ciudad, Vitoria-Gasteiz, que con el tiempo se transformó en el Hospital de Santiago que tanta fama dio a la ciudad y hoy sigue cuidando de todos/as los que por aquí pasan o se quedan. Sin embargo, si buscas en internet dicho hospital verás que pondrá construido por Fernan Perez de Ayala, su esposo, el cabeza de familia…., ellas no contaban para nada fuera de atender a esposo y descendencia…, Yo mismo así lo pensaba hasta que he descubierto que este año 2017 la Diputación Foral de Álava le dedica a esta mujer el mes de enero de su calendario y ahí aparece este dato de ella como fundadora del citado hospital. Según la reseña, además María Sarmiento creó varias instituciones para mujeres sin recursos.     María Sarmiento y su esposo otorgaron testamento el 12 de mayo de 1436 y fueron sepultados en el convento de San Juan de Quejana, donde aún se conservan sus sepulcros en la actualidad.  

Fuentes :
persona: https://ibasque.com/violencia-machista-mujer-asesinada-en-granada-biografia-la-alavesa-maria-sarmiento-y-castilla/
... con:
  1. Doña Teresa Díaz de Ayala. Ver 140847.
... casado con...
... con:
  1. Doña Beatriz de las Roelas. Ver 141913.
... casado con...
... con:
  1. Diego Rodríguez. Ver 141936.
285.984 Gonzalo Pérez. Padres: 571968 y/e  571969.
... casado con...
... con:
  1. Pedro González. Ver 142992.
... casado con...
... (Se lo menciona como IV Señor de Salcedo y VI Señor de Ayala.) con:
  1. María Sánchez de Salcedo. Ver 142993.
... casado con...
... con:
  1. Francisco. Ver 143300.
... casado con...
... con:
  1. Pedro Ponce de León, 4 Señor de Marchena. Ver 143312.
... casado con...
... con:
  1. Sancha de Haro o Díaz. Ver 143313.
286.628 Fernán Pérez de Ayala, XI Señor de Ayala, nacido en 1305, fallecido en 1385 (a la edad de 80 años). Padres: 573256 y/e  573257.
Fuentes :
familia: Genealogía de Enrique Caballero Peraza (GENEANET).
... casado con...
Fuentes :
familia: Genealogía de Enrique Caballero Peraza (GENEANET).
... con:
  1. Pedro López de Ayala, Canciller de Castilla, nacido en 1332, fallecido en 1360 (a la edad de 28 años). Ver 143314.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org
... con:
  1. Diego, nacido, Guadalajara, España. Ver 143320.
286.642 García de Vera, Regidor de Jerez.. Padres: 573284 y/e  573285.
Nota :   Regidor de Jerez de la Frontera, España.  

Fuentes :
familia: www.martin.romano.org; Archivo de Indias.
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org; Archivo de Indias.
... con:
  1. María de Vera y de Vargas, nacida, Jerez de la Frontera, Andalucía, España. Ver 143321.

Generación 20

551.744 Wilhelm Lem, nacido, Brugge, condado de Flandres, Paises Bajos, fallecido en 1440.
Nota :   O mais antigo dos Lem de que se tem notícia. Viveu entre os séculos XIV e XV em Brugge, onde, presumivelmente nasceu. Era Brugge á esta época, capital do Condado de Flandres que compreendia a atual Holanda, Bélgica e partes da França e Alemanha. Na época, era o maior empório comercial e bancário do norte da Europa. Distribuía mercadorias importadas de Portugal e Espanha, rivalizando com esses paises no comércio marítimo não só da região como no Mediterrâneo. Não se tem notícia de seus pais. De sua esposa não se sabe o nome. Eles se casaram em Brugge e lá mesmo tiveram seus filhos, Martin Lem e de Willem Lem. '“A Família Leme, que da Ilha da Madeira passou à vila de S. Vicente pelos anos 1544 a 1550 prendia-se à antiga e nobre família que possuiu muitos feudos na cidade de Bruges do antigo condado de Flandres, nos Países Baixos. O seu primitivo apelido (sobrenome) em Flandres era Lems, que significa argila ou grêda (barro fino e delicado), com o que esta família quis salientar a sua nobreza entre os seus compatriotas; em Portugal este apelido foi corrompido em Lemes e Leme. “'' Sendo o sobrenome Lemes originariamente belga, Bruges se tornou o ponto de referência e de início de nosso trabalho genealógico dessa grande família de Cambuquira e Campanha e de seus parentes espalhados pelo Brasil. Baseando-se nos trabalhos de Piet Lem, editado por Ruud e Wil Lem, ambos pesquisadores belgas que buscavam também as origens e as ligações com as demais famílias de nomes assemelhados, descobrimos que existe uma variedade de apelidos semelhantes, uns derivados da mesma raiz dos citados pesquisadores, outros nem tanto e um talvez sem ligação nenhuma como os “Lem” da China. Os Lemes do Brasil, historicamente provado pelas pesquisas de Pedro Taques de Almeida Leme, seguido de Luiz Gonzaga da Silva Leme, ambos paulistas, e depois por vários outros pesquisadores, descendem do mesmo tronco do Lem, motivo da pesquisa de Piet Lem. Como já citei no meu trabalho, objeto de uma página especial criada para essa divulgação, descendem os Lemes brasileiros de Maerten Lem ( um dos filhos de Willem Lem) que se uniu à portuguesa, Leonor Rodrigues, dando origem ao Clã Leme, que depois virou Lemes não só em Cambuquira e Campanha, no Estado de Minas Gerais, mas também em algumas outros lugares do Estado de S.Paulo, Paraná, Rio Grande do Sul, Mato Grosso e Goiás. Na Ilha da Madeira, para onde foram descendentes desse casal luso-belga, os Lemes se uniram a outras famílias portuguesas, cujas origens nobres nos possibilitou ter em mãos também suas árvores, algo restrito aos nobres e que não atingia o povo comum. Sorte nossa que temos uma história genealógica, talvez a mais longo e mais completa existente no nosso país. Martim Leme, como poderá ver no trabalho da página citada tem uma origem bem diferente da do seu marido. Maria Adão nos liga a portugueses de fé judaicas, descendente que era dos primeiros habitantes daquela ilha. Adão, seu pai fora o primeiro homem a nascer naquele lugar e João Gonçalves Zarco, outro ascendente de origem judáica, o descobridor. Já Catarina de Barros, esposa de Antônio Leme, pai de Martim Leme, nos leva as casas reais de Portugal e Espanha, e por elas as demais casas nobre da Europa, tais como França, Alemanha, Itália e até Inglaterra, sem esquecer que alguns dos Lemes e seus primos Câmaras, além de descender também dos Judeus Zarco ainda descendem de Átila, o terror dos hunos. (Ao lado um selo ao lado representa João Gonçalves Zarco)     Vindo para o Brasil, os filhos daqueles primeiros Lemes acabaram por se unir a brasileiras mestiças (português com índias de tribos tupis), já que os primeiros colonos homens que por aqui chegaram não encontraram as brancas européias e encantados ou não com as índias, as escolheram para suas mulheres. Aliás, algumas delas foram tomadas à força das tribos, ou oferecidas pelos pais como argumento de paz com aqueles homens feios, barbudos e mal cheirosos ( conforme definição dos próprios índios). Então, os fidalgos Lemes de origem se misturaram começando assim a formação da raça brasileira. Para ilustrar, uma das descendente de Braz Esteves Lemes, filho dos colonos Braz Tevez e Leonor Leme, por exemplo nem sabia falar a língua dos seus avós, e para se fazer entender o oficial que comandava o processo de inventário, necessitou de um intérprete. Ela, dessa mesma forma, testemunhou a favor da beatificação de José de Anchieta. Foi com essa mistura que surgiram os bandeirantes, homens sem medo em cujas veias corria o sangue com DNA de genes de quase todas as tribos da terra, desde os temíveis guerreiros vikings, da esperteza e tino comercial dos árabes e judeus, da sabedoria romana e a bravura dos álanos, celtas, iberos, entre outros. Esses homens fizeram o Brasil de hoje. Para entender um pouco da bravura e até da falta de escrúpulos de alguns deles, basta ler a obra de Paulo Setúbal, a obra "Os Irmãos Lemes"(clique). Foram eles que ignoraram o Tratado de Tordesilhas. E, o resto todos os brasileiros sabem. Conforme estudo e opinião de alguns genealogistas, a maioria dos Lemes de S.Paulo e Sul de Minas descendem desse casal Braz Esteves e Leonor Leme.         De origen celta en un principio, después quizás romano, y después franco.  

Fuentes :
persona: http://capitaodomingos.wordpress.com/antonio-leme/http://silvalemes.blogspot.com/2007/03/os-germanos_260.html
... casado en 1391 con...
551.745 ¿Clair Van Beernem?, nacida en 1351, Beernem, Flandes, Actual Bélgica, fallecida en 1393, Flandes, Actual Bélgica (a la edad de 42 años).
... con:
  1. Martin Lems, nacido, Brugge, condado de Flandres, Paises Bajos. Ver 275872.
Nota :   Navegante que estuvo ligado con Juan Gonzálves Zarco en su expedición y descubrimiento de la isla de Madeira.     Gonçalo Airea a Ferreira, uno de los primeros colonos en esta región, era un miembro de la flota de Zarco, y adquirió la tierra al oeste del establecimiento primario (que se haría Funchal), abarcando el área entre el margen derecho de Ribeiro. El área se hizo sabida como la São Gonçalo por el hecho de que fue explorado por Gonçalo Aires Ferreira, bajo la dirección de Zarco. Jerónimo Dias Leite más tarde identificó a los primeros niños de Madeira como los niños Gonçalo, que fueron llamados Adán y Eva.  

Fuentes :
persona: Wikipedia.
... casado con...
... con:
  1. Adão Gonçalves. Ver 275874.
551.752 Capitán Joao Gonçalves da CamaraCaballero de la Orden de Cristo. , Capitán de Funchal, Isla de Madeira, Portugal.. Parentesco (2) con ¿? ¿?.
... casado con...
Nota :   Biznieta del Rey castellano, D. Enrique II.  
... con:
  1. Pedro. Ver 275876.
  2. Doña Felipa de Noroña. Casada con Don Enrique Enriquez, Señor de las Alcazovas, Cazador Mayor del rey Don ManuelSeñor de las Alcazovas y Cazador Mayor del rey D. Manuel. .
... con 551752-(X2):
  1. ¿? ¿?.
551.754 João FogaçaHidalgo de la Casa del Príncipe D. Joao I , Capitán Principal. Hidalgo. Canciller. Almoxarife de Alfandega de Lisboa..
Nota :   Capitán Principal en Àfrica portuguesa. Hidalgo de la Casa del Prìncipe D. Joao I. Actuó también como Canciller.     Informação não tratada arquivisticamente Código de referência PT/TT/CHR/K/29/97-358 Título A João Fogaça foi dada carta de confirmação de coutamento, conforme carta de D. João II, inserta, na qual se diz que "João Fogaça do conselho real e vedor da casa real disse que em tempo que (D. Afonso) foi Conde da vila de Faro fez uma coutada de coelhos nas marinhas da dita vila. Datas 1497-02-20 Nível de descrição Documento simples Dimensão 50 livros Dimensão e suporte 50 linhas Âmbito e conteúdo .. E que após a partida do dito Conde para fora destes reinos a dita coutada ficou devassa o que às ditas marinhas e rendas trazia muito dano e a ele João Fogaça trazia muita perda. Pedia que escrevessemos ao nosso corregedor do reino do Algarve que falasse sobre ele com os juízes e oficiais da dita vila. Que por ausência do dito corregedor o cometesse a Gonçalo Caeiro chanceler real da dita correição e esteve sobre ele com os ditos oficiais e homens bons da dita vila segundo um instrumento apresentado...". Tratava-se de um registo da decisão da câmara de Faro em aceitar que se fizesse a referida coutada, com as respectivas demarcações. Foi feito por Vasco Afonso, público tabelião pela senhora Rainha na sua vila de Faro para El-rei ser informado, estando presentes as seguintes testemunhas: João Palhermo, cavaleiro da casa do dito senhor e Diogo da Fonseca e João Rodrigues de Tânger e Miguel Fernandes tabelião e outros. D. João II respondeu ao pedido, por carta dada em Évora a 28 de Fevereiro de 1495. Jorge Afonso a fez. João Pais a fez.     Localização física Chancelaria de D. Manuel I, liv. 29, fl. 97 URL http://digitarq.dgarq.gov.pt?ID=3871663      

Fuentes :
persona: http://digitarq.dgarq.gov.pt/default.aspx?page=regShow&ID=3871663&searchMode=lf
... casado con...
Nota :   Tataranieta de D. Pedro I, Rey de Portugal y de D. Inés de Castro.     Código de referência PT/TT/CC/1/34/115     Título Alvará para se dar a D. Maria de Eça, dama da rainha, 5 mil réis em pagamento da metade de seu ordenado.     Datas 1526-08-06     Nível de descrição Documento simples     Localidades Santarém     Localização física Corpo Cronológico, Parte I, mç. 34, n.º 115     Condições de acesso     Documentação sujeita a autorização para a consulta e a horário restrito.     Documento digitalizado PT-TT-CC-1-34-115     URL http://digitarq.dgarq.gov.pt?ID=3771590     Código de referência PT/TT/CC/1/80/26 Título Carta de Jerónimo Dias Sanches dando parte a D. Maria de Eça ir o rei de Fez contra Mequinez com grande exército, levando consigo o xarife e seu filho. Datas 1548-02-03 Nível de descrição Documento simples Localidades Tetuão Localização física Corpo Cronológico, Parte I, mç. 80, n.º 26 Condições de acesso Documentação sujeita a autorização para a consulta e a horário restrito. Documento digitalizado PT-TT-CC-1-80-26 URL http://digitarq.dgarq.gov.pt?ID=3777710     Código de referência PT/TT/CC/1/80/33 Título Carta de D. Maria de Eça dando parte ao rei que um navio de Belez levava a Ceuta a resposta da carta que Jorge Pimentel enviara a Fez e que a respeito das novas do xarife lhas comunicaria D. Afonso. Datas 1548-02-14 Nível de descrição Documento simples Localidades Ceuta Localização física Corpo Cronológico, Parte I, mç. 80, n.º 33 Condições de acesso Documentação sujeita a autorização para a consulta e a horário restrito. Documento digitalizado PT-TT-CC-1-80-33 URL http://digitarq.dgarq.gov.pt?ID=3777717     Nível de descrição Documento simples Código de referência PT/TT/CC/1/80/67 Título Carta de D. Maria de Eça dando parte ao rei que um mouro, senhor do navio que fora a Ceuta pretendia baptizar-se, motivo porque pedia a Sua Alteza lhe fizesse alguma mercê. Datas 1548-04-07 Localização física Corpo Cronológico, Parte I, mç. 80, n.º 67 Documento digitalizado Documentos (2)     39 Nível de descrição Documento simples Código de referência PT/TT/CC/1/80/80 Título Carta de D. Maria de Eça dando parte ao rei remeter o maço de cartas que o rei de Fez lhe enviara. Que os mouros receavam que o xarife se apoderasse do dito reino e que Jorge Pimentel pedia o caravelão armado para se retirar de Belez. Datas 1548-04-27 Localização física Corpo Cronológico, Parte I, mç. 80, n.º 80 Documento digitalizado Documentos (2)  
... con:
  1. Joana de Eça. Ver 275877.
Nota :   Fue antepasado directo de los Gortázar-Munibe por las Casas de Otalora, Celaa, Aranguren y Munibe, así como de los Gortázar-Manso de Velasco, a través de las Casas de Során, Jiménez de Loyola, Acedo, Zabala, Salazar y Manso de Velasco. Casó con Aurea de Guraya y Galarza, Señora de la Casa de Galarza en el Valle de Lenitz, Guipúzcoa, según consta en un memorial genealógico perteneciente a los Señores de la Torre de Galarza, Parientes Mayores de Guipúzcoa, analizado por José María Díaz de Mendívil. También fueron Patronos de las iglesias de Santa Lucía de Galarza y San Juan de Mendiola (Escoriaza). Seguramente este manuscrito es el anteriormente citado y atribuido a Olariaga.  

Fuentes :
persona: http://www.bisabuelos.com/ape/cortazar.html#cor
... casado con...
... con:
  1. Don Juan Estíbaliz de Galarza Gortázar, nacido alrededor de 1398. Ver 281692.
563.388 Don Pedro López de AyalaCanciller Mayor de Castilla , nacido en 1332, Vitoria, Euskadi, España, fallecido en 1407, Calahorra, La Rioja, España (a la edad de 75 años), IX Señor de Ayala. 1 Señor de la villa de Salvatierra..
Nota :   Fue un poeta, historiador, Ricohombre y Canciller mayor de Castilla, Alférez Mayor de la Orden de la Banda, Merino Mayor de Guipúzcoa y Camarero Mayor del Rey Don Juan I de Castilla.     Nació en Vitoria en una noble familia, hijo de Fernán Pérez de Ayala y de Elvira Álvarez de Cevallos. Su padre era sobrino del cardenal Pedro Gómez Barroso y había recibido instrucción clerical hasta que tuvo que asumir el mayorazgo de su casa; era hombre famoso por su elocuencia y dotes de negociador y de él debió de recibir su hijo la educación moral y religiosa que caracteriza su obra y la frecuentación de los Salmos y la Biblia; sin embargo, al igual que su amigo, el poeta judeoconverso Pero Ferrús, pasó su juventud en lecturas más profanas, en especial libros de caballerías:     Plogome otrosí oír muchas vegadas libros de devaneos, de mentiras probadas;    Amadís e Lançalote, e burlas escantadas, en que perdí mi tiempo a muy malas jornadas... (Rimado de Palacio, 163) Tras la temprana muerte de su hermano mayor, la familia decide cancelar los planes eclesiásticos para él dispuestos y regresa de la Corte de su tío para empezar a representar los intereses familiares como su toledano padre en la Corte Regia. Así, cuando contaba poco más de 20 años, entró al servicio de Pedro I de Castilla, llamado por el pueblo "el Justiciero" y por los nobles "el Cruel". En 1359 navegaba a lo largo del litoral valenciano y catalán en calidad de Capitán de su flota. En 1366 empezó en firme la rebelión de Enrique de Trastámara contra su medio hermano el Rey Pedro I. Pero López de Ayala y su padre se pasaron al bando del pretendiente bastardo al trono, el futuro Enrique II de Castilla:     Por el rey matar omnes, non llaman justiçiero, ca sería nombre falso: más propio es carnicero.     Pedro I había ajusticiado a muchos nobles, a juicio de muchos, más por rencor que por otro motivo. El propio escritor afirmó que     Viendo que los fechos de don Pedro no iban de buena guisa, determinaron partirse dél. Los Ayala recibieron ventajas y mercedes por esa defección. Al futuro canciller se le otorgó el título de Alférez mayor del Pendón de la Banda (segundo teniente) de la Orden de la Banda, que ostentó cuando luchó a favor de Enrique en la batalla de Nájera (1367). La acción resultó un revés para las fuerzas insurgentes y el poeta fue capturado por el Príncipe Negro, lo que en el fondo fue una suerte, pues el Rey Pedro lo habría ejecutado sin más. El Príncipe Negro se hizo pagar un crecido rescate por su familia y lo dejó en libertad a los seis meses, llegando a tiempo a Burgos para ver entrar a Enrique victorioso en la ciudad. De éste recibió en pago por su lealtad mercedes como ser nombrado Alcalde mayor de Vitoria y de Toledo, amén de obtener los señoríos de Arceniega, Torre de Valle de Orozco y Valle de Llodio, ricos, fértiles y pintorescos lugares, así como la designación de miembro del Consejo Real. En 1378, viajó a Francia para negociar una alianza contra Inglaterra y Portugal. A fin de que cesasen estas continuas discordias entre parientes mayores, el merino mayor de San Sebastián, Pedro López de Ayala, y seis familias principales de las villas guipuzcoanas, se dirigieron al rey Juan I de Castilla, para que tome medidas al respecto. El rey confirmó las ordenanzas que los guipuzcoanos habían acordado en Junta General en San Sebastián y presidida por el merino mayor, en 1379, que dicen así:     “Quedó mandado que ningún vecino ni morador de las villas y lugares de Guipúzcoa tomase parte en los bandos de Oñaz y Gamboa, ni de otros cualquier escuderos de la tierra y si tal hiciese, pechara en pena al merino 600 maravedies... Que si los bandos de Oñaz y Gamboa o algunos otros escuderos de la dicha tierra de Guipúzcoa tuviesen asonadas entre sí o con otros, ninguno de los dichos bandos que morasen en las villas y lugares fúeran osados de ir a las asonadas, ni dar a los referidos escuderos favor ni ayuda con las armas ni de ninguna otra manera.”     Al morir Enrique II (1379), su hijo y sucesor Juan I de Castilla confirmó los privilegios otorgados y además los acrecentó, encargándole difíciles misiones diplomáticas, entre ellas su embajada a Carlos VI de Francia, a quien aconsejó tan acertadamente en la batalla de Roosebeke contra los anglo-flamencos (1382), que el monarca francés lo nombró su camarero y le otorgó una pensión vitalicia de mil monedas de oro a Ayala y a su hijo primogénito. La proclamación de Juan de Avís por los portugueses desvanecía los proyectos que Juan I albergaba de coronarse Rey de Portugal. López de Ayala, que no era partidario de una guerra de Castilla contra los portugueses, se esforzó por disuadir de ello al monarca, mal aconsejado por la joven generación de cortesanos, pero no rehuyó la lucha cuando se produjo, empuñando de nuevo el estandarte de la Orden de la Banda y tratando de neutralizar las imprudencias temerarias de los donceles cortesanos en el desastre de Aljubarrota (1385). Peleó con bravura y cayó preso cubierto de heridas y "quebrados dientes e muelas". Esta vez su cautivero fue mucho peor, pues estuvo prisionero durante un año en el Castillo de Leiria y después en el de Obidos. Mientras esperaba su rescate escribió su Libro de la caza de las aves y parte de su Rimado de Palacio. Fue devuelto a cambio de 30.000 doblas después de que muchos intercediesen en su favor, como su mujer, Leonor de Guzmán, el maestre de la Orden de Calatrava y los reyes de Castilla y de Francia.     Y conviene señalar que el rey Juan I de Castilla dispuso en su testamento, otorgado el 31 de julio de 1385, que Pero López de Ayala continuara siendo el alférez mayor del pendón de la Orden de la Banda cuando subiera al trono su hijo, el infante Enrique de Castilla, que llegaría a reinar como Enrique III en 1390, a la muerte de su padre.     Tras su liberación en 1388 ó 1389, recibió nuevos honores, como ser nombrado camarero y copero mayor de la corte. Además prosiguió su actividad diplomática en Francia. Negoció acuerdos entre Inglaterra y Castilla que condujeron a la Paz de Troncoso (1388); también intervino en la boda entre el Príncipe heredero Enrique con Catalina de Lancáster, e instituyó el título de Príncipe de Asturias. Se opuso con prudencia a la división del reino que proponía Juan I en las Cortes de Guadalajara y, al fallecer este monarca en 1390, formó parte del Consejo de Regencia durante la minoría de edad del futuro Enrique III. En 1392 logró que se firmara la paz entre castellanos y portugueses, dando fin a una guerra prolongada y desastrosa para ambos reinos, y se retiró algún tiempo a sus posesiones, donde se dedicó al estudio y a las letras. Volvió a Castilla para ser nombrado canciller mayor del reino en 1398, y todavía proseguía sus actividades como representante exterior de Castilla cuando súbitamente murió en Calahorra a los 75 años de edad (1407). Se conserva su estatua yacente, junto con la de su mujer, en el Monasterio de Quejana (Álava), cuyos cuidados dependían de las monjas dominicas que habitaron el convento hasta el año 2008. Las dos estatuas yacentes, en alabastro, se encuentran al pie del retablo del monasterio, junto a otras estatuas yacentes de los padres del Canciller, Fernán y Elvira. Este retablo es una réplica inaugurada el 4 de agosto de 1959, del original, que se halla en Chicago. El Canciller Ayala vivió una época turbulenta también para toda la Cristiandad, a causa del llamado Cisma de Occidente, que es aludido angustiosamente en su Rimado de Palacio, pues existía la creencia de que mientras hubiera ese cisma ningún alma se salvaría. Su actitud es la de un noble bien intencionado que se indigna ante la inmoralidad imperante, como Quevedo en el siglo XVII, José Cadalso en el XVIII y Larra en el XIX.     El de los Ayala fue uno de los linajes que pasó al primer plano social y político de la corona de Castilla con la instauración de la dinastía Trastámara. El célebre canciller Ayala (1332-1407), al final de sus días, estableció una división de su descendencia en dos ramas independientes: la de su primogénito Fernán Pérez de Ayala y Guzmán se establecería en Álava, en el solar ancestral del linaje; la de su hijo segundo Pedro López de Ayala y Guzmán se asentaría en Toledo.  

Fuentes :
persona: Wikipedia. http://vascongados.blogspot.com/2016_04_01_archive.html
... casado con...
... con:
  1. Don Fernán II Pérez de Ayala, nacido en 1370, fallecido el 17 de septiembre 1436 (a la edad de 66 años). Ver 281694.
Fuentes :
familia: Wikipedia.
... casado con...
Fuentes :
familia: Wikipedia.
... (Fue Señor, entre otras, de las villas de Añastro, Labastida, Peñacerrada, Lagrán y Marquínez,y también mariscal de Castilla, justicia mayor de la Casa del rey, repostero mayor del rey Juan I de Castilla, adelantado mayor de Castilla y de Galicia, portero mayor del rey, y alguacil mayor y mariscal en la casa del infante Enrique de Castilla, que llegaría a reinar como Enrique III.     Fue hijo de Diego Pérez Sarmiento y de María de Velasco, y por parte paterna era nieto de Garcí Fernández Sarmiento y de Teresa de Guzmán, aunque José Pellicer señaló erróneamente que su abuela por parte paterna fue Leonor de Haro, quien a su vez habría sido hija de Fernando Díaz de Haro y de María de Portugal, pero muchos historiadores han desmentido esa filiación y dudan de la veracidad de lo expuesto por Peliicer en su Informte de los Sarmientos, ya que lo consideran plagado de errores y falsedades. Y además Diego Gómez Sarmiento era nieto por parte materna de Fernán Sánchez de Velasco, adelantado mayor de Castilla y señor de Medina de Pomar, y de Mayor de Castañeda, que fue señora de Palacios y de la casa de los siete Infantes, aunque Luis de Salazar y Castro la llamó Juana de Castañeda en su Índice de las Glorias de la Casa Farnese.     Fue hermano de Pedro Ruiz Sarmiento, que llegó a ser adelantado mayor de Galicia y mariscal de Castilla, y de Beatriz Sarmiento, que contrajo matrimonio con Ramiro Núñez de Guzmán, señor de las casas de Guzmán, Cifuentes y Asturias e hijo de Pedro Núñez de Guzmán, adelantado mayor de León y de Asturias. Y también fue sobrino carnal de Pedro Fernández de Velasco, progenitor de los condestables de Castilla de la familia Velasco Se desconoce su fecha de nacimiento. Su padre, Diego Pérez Sarmiento, fue señor de La Bureba, Villamayor de los Montes, Salvadores, Villalba de Losa, Castrojeriz y Castañeda, entre otras muchas villas, y también fue adelantado mayor de Castilla y de Galicia, merino mayor de Castilla, canciller mayor de la Orden de la Banda, merino mayor de Galicia y divisero mayor de Castilla. Además, los Sarmiento tuvieron un papel de la «máxima relevancia» desde el reinado de Enrique II de Castilla, y también durante el de su hijo y sucesor, Juan I de Castilla. Y el rey Enrique II cedió en 1369 a Diego Gómez Sarmiento la villa de Añastro, y en 1370, un año después, las de Labastida y Salinillas de Buradón junto con todos sus derechos, rentas, justicia civil y criminal y el mero y mixto imperio, como señaló Hegoi Urcelay Gaona. Y algunos autores también afirmaron que Enrique II de Castilla concertó el matrimonio de Diego con Leonor Enríquez de Castilla, que era hija ilegítima de Fadrique Alfonso de Castilla, maestre de la Orden de Santiago, y nieta del rey Alfonso XI de Castilla, aunque José Pellicer señaló erróneamente que tras el asesinato del padre de Diego en 1363, su madre, María de Velasco, que había sido desposeída de todas sus propiedades en Castilla por el rey Pedro I, solicitó una dispensa matrimonial para que su hijo Diego pudiera casarse con Leonor Enríquez, ya que ambos eran primos hermanos. Y Pedro de Salazar y Mendoza también se equivocó al señalar que el cargo de repostero mayor del rey, que sería ocupado por los Sarmiento durante más de un siglo, le fue concedido a Diego Gómez Sarmiento como parte de la dote de Leonor Enríquez. Pero lo fundamental, en opinión de algunos autores, es que el matrimonio de Diego Gómez Sarmiento con Leonor Enríquez ha sido incluido dentro de las célebres mercedes enriqueñas, con las que el rey Enrique II recompensó a los miembros de la nobleza que le habían secundado durante la Guerra Civil Castellana, ya que el padre de Diego Gómez había apoyado a Enrique II durante ese conflicto, por lo que ese enlace matrimonial constituye un «claro» indicio del notable ascenso que la familia Sarmiento estaba alcanzando en esa época.     Y algunos autores afirmaron que el rey Enrique II les concedió en 1375 a Diego Gómez Sarmiento y a su esposa Leonor, con motivo de su matrimonio, el señorío de Salinas de Añana y otras posesiones, y otros señalaron que ambos se casaron en 1362. Pero hay constancia de que el señorío de Salinas fue concedido exclusivamente a Leonor Enríquez por Enrique II el 12 de abril de 1375, por juro de heredad para ella y sus herederos,a aunque otros autores afirmaron erróneamente que el señorío se les concedió a ella y a su esposo en 1377 o en abril de 1370, y para justificar esta última fecha adujeron que el propio Enrique II, cuando se dirigía a Bayona en 1373, se detuvo en Salinas de Añana y fue el padrino de bautismo de García Fernández Sarmiento, que nació en 1373 y fue el hijo primogénito de Diego Gómez. Y Pellicer también señaló erróneamente que el señorío de Salinas le fue concedido por el rey a Leonor Enríquez el 25 de abril de 1370, y que el 31 de octubre de 1371 Leonor y su esposo juraron respetar los fueros y privilegios de esa villa y que, entrando por la Puerta de la Revilla de Salinas con la «Ceremonia del Palio», fueron recibidos como señores de la villa. En 1377 Enrique II cedió a Diego Gómez Sarmiento los municipios de Peñacerrada, Lagrán y Marquínez, situados en la provincia de Álava, junto con todos sus derechos, rentas, justicia civil y criminal y el mero y mixto imperio. Y el 25 de julio de 1383, mientras se hallaba en Torrijos, el rey Juan I de Castilla concedió a Diego Gómez Sarmiento, su portero mayor, la merced de poder tener escusados en las villas de Villaumbroso y Villatoquite, y por todo ello Añibarro Rodríguez señaló que con toda «evidencia» los Sarmiento estaban intentando conseguir el dominio «territorial y económico de la zona, en especial en lo tocante a la producción y comercialización de la sal».     Y, por otra parte, Salazar y Mendoza señaló que los dos primeros mariscales de Castilla fueron Fernando Álvarez de Toledo, señor de Valdecorneja y notario mayor del reino de Toledo, de quien descienden los condes de Alba de Tormes y los duques de Alba, y Diego Gómez Sarmiento. Y hay constancia de que este último ejerció el cargo de adelantado mayor de Galicia tras un individuo llamado Pedro Suárez, pero se desconoce la fecha exacta en que lo desempeñó. Y, por otra parte, Cañas Gálvez señaló que entre los años 1379 y 1380 el cargo de adelantado mayor de Castilla fue desempeñado conjuntamente por Pedro Manrique y por Diego Gómez Sarmiento.     Además, Diego otorgó testamento en Peñacerrada el 15 de julio de 1384, y uno de sus fragmentos llamó la atención de Pedro Rodríguez de Campomanes, según consta en su Tratado de la regalía de amortización. Y José Pellicer publicó íntegramente en su Informe de la Casa de Sarmiento el testamento de Diego Gómez y señaló que el que Leonor Enríquez otorgó el 6 de junio de 1383 en la villa palentina de Carrión de los Condes no era menos «piadofo y magnifico» que el de su esposo. Pero conviene señalar que José Antonio Casillas García señaló, y en dos obras diferentes, que Leonor Enríquez, que según la mayoría de los autores falleció en 1383, otorgó testamento el 6 de junio de 1384.     Diego Gómez Sarmiento murió en la batalla de Aljubarrota, que se libró el 14 de agosto de 1385, «junto a lo más florido de la caballería castellana», como señaló el historiador César González Mínguez.con:
  1. Doña María Sarmiento y Castilla. Ver 281695.
... casado con...
... con:
  1. Don Nicolás. Ver 283826.
Fuentes :
familia: Familias Argentinas.
... casado con...
Fuentes :
familia: Familias Argentinas.
... con:
  1. Juan Rodríguez. Ver 283872.
... casado con...
... (Noble caballero castellano que tuvo destacada actuación en las guerras contra el invasor moro.) con:
  1. Gonzalo Pérez. Ver 285984.
... casado con...
... con:
  1. Pedro Ponce de León, Señor de Marchena. Ver 286624.
... casado con...
... con:
  1. Beatriz. Ver 286625.
... casado con...
... con:
  1. Juan Díaz o Ruiz, Señor de la Guardia. Ver 286626.
Fuentes :
familia: Genealogía de Enrique Caballero Peraza (GENEANET).
... casado con...
573.257 Sancha Fernández de Bar, nacida en 1282, fallecida.
Fuentes :
familia: Genealogía de Enrique Caballero Peraza (GENEANET).
... con:
  1. Fernán Pérez de Ayala, XI Señor de Ayala, nacido en 1305, fallecido en 1385 (a la edad de 80 años). Ver 286628.
573.282 Gonzalo de Sandoval, Comendador de Calatrava..
Nota :   Comendador de Calatrava.  

Fuentes :
familia: www.martin.romano.org; Archivo de Indias.
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org; Archivo de Indias.
... con:
  1. Juana Fernández de Orozco. Ver 286641.
  2. Juan.
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org; Archivo de Indias.
... casado con...
Fuentes :
familia: www.martin.romano.org; Archivo de Indias.
... con:
  1. García. Ver 286642.

No hay comentarios:

Publicar un comentario